Τρίτη 29 Δεκεμβρίου 2015

Συμβόλαιο ζωής





Τελειώνει κι αυτός ο χρόνος και κοιτώντας  μια πίσω μια μπρος, συλλογίζομαι πόσο στ’αληθεια παράξενο συμβόλαιο ζωής υπέγραψα πριν γεννηθώ…

Ένα συμβόλαιο χωρίς μια “κανονική” πατρική οικογένεια, 
ούτε δική μου οικογένεια , ούτε παιδιά, ούτε σταθερότητα 
ή  ασφάλεια ως συνέπεια της σταθερότητας   
και  με μια γη να χάνεται κάθε τόσο κάτω απ’ τα πόδια μου.

Ενώ κάποια μοτίβα πρόβαλαν ξανά και ξανά:
Η αλλαγή – συνεχής, συνεχόμενη και συνεχιζόμενη 
σε καταστάσεις, γεγονότα, τόπους, ανθρώπους….
Η απώλεια – σε όλο της το μεγαλείο, η μόνιμη συνοδός μου που με ακολουθεί πιστά ώσπου να μου δώσει να καταλάβω τι θέλει να μου πει. Και η αλήθεια είναι ότι το έχω καταλάβει αλλά …. άλλο καταλαβαίνω με το νου κι άλλο με την καρδιά.  
Ωστόσο εκείνη εξακολουθεί να προσπαθεί να με διαβεβαιώσει 
ότι απώλεια δεν υπάρχει ή μάλλον υπάρχει μόνο για τα μάτια, όχι για τις ψυχές!
Κι εγώ της απαντάω πάντα: 
Ξέρεις, η γνώση δεν μειώνει τον πόνο...

Πόσα μου έδωσε αυτό το συμβόλαιο!
Αυτάρκεια, αυτονομία, σοφία, βάθος, δύναμη και πολύ, 
πολύ πόνο,
αφού μου πήρε πολύτιμες παρουσίες ……. γιατί …. με ποιον άλλο τρόπο θα μπορούσε να μου διδάξει την απώλεια, 
αν όχι κρατώντας την σφιχτά από το χέρι;

Κι ακόμα δεν τελειώσαμε. Ακόμα μαθαίνω, σαν καλή μαθήτρια που είμαι, προσπαθώντας ακόμα να κατακτήσω αυτό το πολυπόθητο πτυχίο.
Όχι του πανεπιστήμιου, αλλά ένα πολύ δυσκολότερο 
και απαιτητικότερο:
Της Ζωής.

Έτσι  συνεχίζω να χρωστάω μαθήματα και για να τα περάσω, χρειάζομαι ανακατατάξεις επώδυνες και τομές βαθιές 
μια και στη ζωή τα πράγματα
δεν χαρίζονται αλλά κερδίζονται!
 
Πρέπει λοιπόν να αντικαταστήσω,
την αντίσταση με την Αποδοχή
τη βιασύνη με την Υπομονή.
την αμφιβολία με την Πίστη.
τη μοναξιά με την Μοναχικότητα.
την κριτική με την Κατανόηση.
Και το δυσκολότερο, να χαιρετήσω μια για πάντα τις σωστές συνταγές του νου μου και να δώσω το προβάδισμα 
στα μάτια της καρδιάς.






Αναρωτιέμαι: Αυτή η ζωή θα μου φθάσει;;….
Μα μια φωνή μέσα μου, μου λέει:
Αν γνωρίσεις, αποδεχτείς, αγαπήσεις 
και τιμήσεις το Συμβόλαιό σου,
αυτό θα σε οδηγήσει στην δική σου πολυπόθητη Ιθάκη.
Ο δρόμος μακρύς αλλά, αν καταφέρεις να διασχίσεις το προσωπικό σου σκοτάδι, ένα έπαθλο απροσμέτρητο από την άλλη πλευρά σε περιμένει :
     Το Φως!


Πέμπτη 10 Δεκεμβρίου 2015

Σύμμαχος στην .... Απώλεια;






Ρώτησα το χρόνο:
- Ποια είναι η λύση;
Κι αυτός μου απάντησε:
- Άσε με να περάσω….

Είναι όπως λένε, ο χρόνος σύμμαχος στην απώλεια;
Ίσως. Εν μέρει.
Ωστόσο ο πραγματικός σύμμαχος είναι ένας:
Η Α π ο δ ο χ ή.

Ποια η διαφορά τους;
Ο χρόνος συμβαίνει από μόνος του. Ενώ η Αποδοχή σου χαμογελάει γλυκά από μακριά και σου ψιθυρίζει:
Μολων Λαβέ!

Και τότε ανοίγεται μπροστά σου ένας καινούργιος δρόμος
προς την Ιθάκη. Ένας από τους πλέον επίπονους!
Γιατί;
Γιατί την Αποδοχή την κατακτάς, αφού όμως πρώτα σε έχει δοκιμάσει  περνώντας σε από τα 40 κύματα,
εφόσον πρέπει να της αποδείξεις
πόσο πολύ την θέλεις… πόσο σημαντική είναι για σένα….
Γιατί η Αποδοχή είναι μια ερωμένη με έναν  μόνο εραστή.
Γιατί την Αποδοχή δεν την αποκτάει ο καθένας, μα μόνο
ο πιο άξιος, ο πιο αποφασισμένος κι αυτός που είναι έτοιμος να δώσει τα πάντα γι’ αυτήν, επειδή
έχει ήδη αποκτήσει επίγνωση της μοναδικής αξίας της.

Αν τελικά καταφέρεις να της αποδείξεις ότι είσαι έτοιμος για όλα προκειμένου να την κάνεις δική σου, τότε θα σε τιμήσει μπαίνοντας επιτέλους με την  ήρεμη μεγαλοπρέπειά της στη ζωή σου, αποζημιώνοντάς σε πλουσιοπάροχα για  τους κόπους και τις θυσίες σου.
Και θα σου προσφέρει το μοναδικό δώρο που μόνο αυτή κατέχει:
Την ανεκτίμητη ευλογία της Θεραπείας. 

Της Θεραπείας από τον Πόνο της Απώλειας…..




-Λοιπόν, με ρώτησε η Αποδοχή: Ποια είναι η λύση;

Και εγώ της απάντησα:

- Γενηθήτω το Θέλημά Σου…..



Τετάρτη 25 Νοεμβρίου 2015

Κύκλοι…..


Ένα ταξίδι σε κύκλους η ζωή μας.
Κύκλους μεγάλους ή σύντομους, ευχάριστους ή επίπονους,
κύκλους που ανοίγουν σιωπηλά και χωρίς προειδοποίηση
κι άλλους που ανοίγουν με τυμπανοκρουσίες.
Κύκλους αρχικά δυσάρεστους μα που τελικά βγαίνουν σε καλό και αντιθέτως.
Κύκλους που απολαμβάνουμε ή που μας καταπιέζουν
και δε βλέπουμε την ώρα να τελειώνουν.
Άλλους που μας δίνουν φτερά κι άλλους που μας τα κόβουν.
Κύκλους που κλείνουν ομαλά και με τις ευλογίες μας
κι άλλους που κλείνουν απότομα, οδυνηρά
και ενάντια σε κάθε μας θέλω.
Άλλοι που ολοκληρώνονται κι άλλοι που μένουν ημιτελείς.
Κύκλοι….

Η χαρά, η ευτυχία και η ασφάλεια είναι η ευχή όλων,
μα ο πόνος και οι δοκιμασίες είναι που μας οδηγούν
σε εσωτερικές βυθομετρήσεις,
ώστε να πάμε πέρα από τους προκαθορισμένους ρόλους,
αυτούς που κληθήκαμε να ενσαρκώσουμε στον κάθε κύκλο.

Άλλοι ταξιδεύουν ως Περιηγητές κι άλλοι ως Αναζητητές.
Και επειδή σπάνια τα πράγματα είναι όπως φαίνονται,
κανένας κύκλος δεν απέρχεται οριστικά πριν ολοκληρώσει το έργο του. Απλά επαναλαμβάνεται με διαφορετικά σενάρια και ανθρώπους.

Σε κάθε κύκλο αφήνουμε κι ένα κομμάτι του εαυτού μας
μικρό ή μεγαλύτερο, γι’ αυτό επιστρέφουμε ξανά και ξανά, για να βεβαιωθούμε ότι βρίσκεται ακόμα εκεί …. γιατί δεν έχουμε μάθει ακόμα να αφήνουμε τα συναισθηματικά μας φορτία όταν δεν έχουν πλέον λόγο ύπαρξης.

Κι αναρωτιέμαι τι είναι καλύτερο;
Να ζήσει κανείς μια ζωή ευάρεστης μακαριότητας – αυτό που λαχταρούν  οι περισσότεροι – απουσία προκλήσεων και σε απόσταση ασφαλείας από τον τρομαχτικό μπαμπούλα που λέγεται “απώλεια”; 
Ή να ζήσει μια ζωή εξερευνώντας τον εσωτερικό του λαβύρινθο, την δική του χώρα των θαυμάτων,
ώσπου να ανακαλύψει τους θησαυρούς που κρύβονται εκεί
και να δώσει νόημα στους φαινομενικά ετερόκλητους
κύκλους της ζωής του;


Όταν έχεις διανύσει μεγάλο μέρος δρόμου
θα γνωρίζεις ήδη,
ότι οι αποφάσεις λαμβάνονται και οι απαντήσεις
δίνονται πάντα, από Μας για Μας.
Αν λοιπόν ο εκάστοτε επόμενος κύκλος
δεν έχει απόκλιση  από τις βαθύτερες ανάγκες σου ,
εκφράζει τον αυθεντικό σου εαυτό 
και είναι σε αρμονία με την αληθινή σου φύση,
τότε μπορείς να πεις ότι,
πολλά κομμάτια του παζλ βρήκαν τη θέση τους
κάποιοι κύκλοι ολοκληρώθηκαν και δε σπατάλησες ανούσια τη ζωή σου.

Τι μεγάλη ικανοποίηση κι αυτή!....

Απο Καρδιάς