Δευτέρα 29 Δεκεμβρίου 2014

Θυμάσαι ακόμα ότι ζεις;… ( τέλος του 2014 )






Όλοι εμείς έχουμε τα πάντα λίγο πολύ στη ζωή μας. Κι όμως 
κάτι μας διαφεύγει, κάτι πάντα λείπει.
Μήπως αυτό που λείπει είναι η ίδια η ουσία;;

Γεμάτοι, υπερπλήρεις από πράγματα, δραστηριότητες, δουλειές, ανθρώπους, σκέψεις, ακούσματα, υποχρεώσεις, εικόνες, προγράμματα, υποθέσεις … μήπως έχουμε ξεχάσει να ζούμε;

Μήπως όλο αυτό το «έχω-κάνω-τρέχω» είναι πολύ, 
εξαιρετικά πολύ …. αναλώσιμο;
Αυτό σημαίνει για σένα ζωή;  Τούτη είναι η ζωή που είχες ονειρευτεί, είχες πιστέψει, είχες οραματιστεί,  όταν ήσουν στην αρχή και ήθελες ν’αλλάξεις τον κόσμο;
Τι απέμεινε απ’ αυτόν τον κόσμο; Το κυνήγι ενός εντυπωσιακότερου αυτοκίνητου, ενός μεγαλύτερου σπιτιού, ενός νεανικότερου look, περισσότερης δόξας και χρήματος και τρόπων εξασφάλισης για το μέλλον;

Ποια είναι τελικά η ουσία;  Που βρίσκεται;  Μέσα σε τι κατοικεί;
Τι είναι αυτό που σε κρατάει σε απόσταση ασφαλείας από τον εαυτό σου;
Από ποιες αλήθειες κρύβεσαι και ως πότε;
Ποιο σκοπό υπηρετεί η ζωή σου; Ή δεν υπηρετεί κανένα σκοπό, κι απλά αντιδρά σε κάθε ερέθισμα, σαν τα σκυλιά του Παβλώφ, εξαρτημένη από κάθε like, και παρόμοια υποκατάστατα,  τρέχοντας πίσω από τα κοινωνικά μοντέλα που της έχουν επιβληθεί;

Και … και πότε σκέφτεσαι να ζήσεις;
Έχεις αρκετό καιρό μπροστά σου; Ναι; Είσαι σίγουρος;
Εγώ μόνο μερικές ερωτησούλες κάνω, έτσι απλά μια και είναι το τέλος του χρόνου. Του δικού σου χρόνου, του δικού μου χρόνου, του χρόνου όλων μας….  Ξεβολεφτικές ίσως, αλλά που σε οδήγησε το βόλεμα ως τώρα, πέρα από την ψευδαίσθηση της ασφάλειας;



Μια και μοναδική η ευχή μου για τη νέα χρονιά:
Ζήσε τη ζωή που ως τώρα δεν έζησες!
Ζήσε την υπέρβαση!
Ζήσε μια ζωή με νόημα κι αν δεν έχεις βρες το!
Αν ζεις χωρίς νόημα είναι σα να μη ζεις.
Μια ολόκληρη ζωή είναι κρίμα να την σπαταλήσεις ως τουρίστας  
κι όχι σαν συνειδητή, στοχαστική ανθρώπινη ύπαρξη….

        Από Καρδιάς



Τρίτη 16 Δεκεμβρίου 2014

Χορεύοντας με τους ρυθμούς της ζωής




Ωριμάζοντας 
μαθαίνεις να παίρνεις μεγαλύτερες αποστάσεις από τους ξέφρενους, ανελέητους ρυθμούς της ζωής.

Αρχίζεις να δίνεις αξία σε καθημερινά, επαναλαμβανόμενα πράγματα που κάποτε θεωρούσες υποδεέστερα και ανάξια λόγου.

Αρχίζεις να αντιμετωπίζεις τη ζωή
και οτιδήποτε ζει πάνω σ’ αυτήν με ταπεινότητα και σεβασμό.

Αρχίζεις όχι μόνο να αγαπάς τον εαυτό σου
αλλά και να τον κατανοείς και να τον συμπονάς
για όσα δεν μπορεί και δεν καταφέρνει…


Αρχίζεις να εμπιστεύεσαι τη δική σου αλήθεια και η άποψη
των άλλων να μη σε απασχολεί.

Παύεις να εξαπατάς τον εαυτό σου με λογικοφανείς υπεκφυγές
και δικιολογίες.


Παύεις να λες όχι στον πόνο, να λες ότι ο πόνος δε θα έπρεπε να υπάρχει. Το τέλος  είναι πάντα οδυνηρό, όμως ο πόνος είναι μέρος της ζωής και τελικά δεν έχει νόημα να προσπαθείς να του ξεφύγεις.

Παύεις να ανυπομονείς και να προσπαθείς να φέρεις τη ζωή
στα μέτρα σου, αλλά προσαρμόζεσαι στα δικά της.

Έχεις πάψει να πιστεύεις ότι ξέρεις
τι είναι σωστό και τι είναι λάθος.
Γνωρίζεις πια ότι όλα είναι σχετικά κι απλά είναι συνάρτηση προσωπικών εμπειριών.

Αρχίζεις να αποδέχεσαι  ότι στη ζωή δεν έρχεσαι
για να γίνεις ευτυχισμένος αλλά για να γίνεις ολοκληρωμένος
και καλύτερος άνθρωπος.

Έτσι αρχίζεις να τηρείς μια χαλαρή στάση και να χορεύεις στους ρυθμούς 
της ζωής αντι να της αντιστέκεσαι κι ετσι να χάνεις όλη τη μαγεία.

Όσο για το άγχος για το αύριο,
που κάποτε λίγο έλλειψε να σε συνθλίψει,
το έχεις πλέον αντικαταστήσει με το:
Έχει ο Θεός.

Παρασκευή 5 Δεκεμβρίου 2014

Αυτογνωσία τι πάει να πει;







Αυτογνωσία.

Πολλοί εσωτερικοί θάνατοι και πολλές νέες γεννήσεις
σε διάφορα επίπεδα βάθους
μέσα σου.

Τη χαρά της ανακάλυψης διαδέχεται η απάρνηση
κάθε βεβαιότητας.

Και στο τέλος γίνεσαι τόσο σοφός
ώστε πλέον να γνωρίζεις
ότι δεν ξέρεις τίποτα!