Σάββατο 22 Νοεμβρίου 2014

Η απώλεια της στιγμής της ζωής








Η μεγαλύτερη τέχνη είναι η διαρκής εγρήγορση.

Το μεγαλύτερο αμάρτημα είναι η απώλεια της στιγμής της ζωής.

Το μεγαλύτερο επίτευγμα είναι η επίγνωση της ύπαρξης.

Η  μεγαλύτερη σοφία ανήκει σ’ εκείνον που ξέρει να περιμένει 
χωρίς να ζορίζει τίποτα. 
Να περιμένει να αποκαλυφθεί το καθετί στο δικό του χρόνο 
και με τον δικό του τρόπο.

Σάββατο 15 Νοεμβρίου 2014

Δεν το ήθελα! Μου ξέφυγε....






Όταν κάτι το κάνουμε πρόβλημα γίνεται πρόβλημα και στη συνέχεια δημιουργεί προβλήματα.
-      Θα βρω να παρκάρω;
Θα βρεις, μην ανησυχείς.
-      Σίγουρα; Γιατί χθες δε βρήκα…
Τελικά δε βρίσκεις θέση. Κι απαντάς:
-      Είδες που στα έλεγα;;

Δε φανταζόμαστε, ούτε καν υποψιαζόμαστε ότι είμαστε εμείς ο ηθικός αυτουργός. Είμαστε εμείς που δημιουργούμε τις προϋποθέσεις για το πρόβλημα…
Και αυτό ισχύει για όλα στη ζωή μας. Όταν εμείς μέσα μας το έχουμε ήδη σαμποτάρει με τον φόβο μας μήπως και δεν … και με την επιμονή μας να υπερασπίζουμε το φόβο μας, ε στο τέλος θα τα καταφέρουμε! Θα το πετύχουμε αυτό που φοβόμαστε!  Δε θα τη βρούμε τη θέση παργκινγ  και τόσα άλλα…
Δεν είναι η ζωή που  μας συμβαίνει αλλά η δική μας στάση σ’ αυτό που συμβαίνει. Σ’ αυτό που θέλουμε ή  που δε θέλουμε.

Και πως το λύνεις αυτό το σταυρόλεξο;

Απλά ζώντας λίγο πιο συνειδητά.
Προσέχοντας λίγο περισσότερο τα λόγια που βγάζουμε απ’ το στόμα μας και τις σκέψεις που βάζουμε στο μυαλό μας… Έχουν απείρως  μεγαλύτερη δύναμη απ’ ότι πιστεύουμε!
Πόσες φορές δεν είπαμε στον εαυτό μας ή σε κάποιον άλλο:
Πω πω δεν το ήθελα, μου ξέφυγε!
¨Η
Μα πως το έκανα εγώ αυτό; Πως μπόρεσα να μιλήσω μ’ αυτό τον τρόπο σε κάποιον που εκτιμώ, που σέβομαι, που αγαπώ;…
Τι σημαίνει αυτό; Ότι ήθελα να τσακωθώ με τον γείτονά μου, να  βλάψω τον συνάδελφό μου, να πληγώσω το παιδί μου, να διαλύσω μια σχέση που με τόσο κόπο δημιούργησα;;
Όχι δεν το έκανα επίτηδες. Δεν το έκανα επί σκοπού. Μου ξέφυγε. 
Που πάει να πει: έγινε χωρίς την συνειδητή συγκατάθεσή μου.
Αν όμως λειτουργούσα συνειδητά, με επίγνωση, άραγε θα είχε γίνει ή θα το είχα αποφύγει;

Η δύναμη δεν είναι στις γροθιές μας. Η αληθινή δύναμη βρίσκεται στην ανάληψη της ευθύνης των σκέψεων που κάνουμε, των λόγων που εκφράζουμε, των συναισθημάτων που εκπέμπουμε.  Ό,τι δεν είναι ορατό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει… ακόμα κι ένα βλέμμα χωρίς λέξη να ειπωθεί,  μπορεί να χαραχθεί ανεξίτηλα στην μνήμη κάποιου για το καλό ή το κακό…

Η αληθινή δύναμη δε μας συμβαίνει, εμείς την διαχειριζόμαστε.
Γι’αυτό ίσως καλό θα ήταν να σκεφθούμε εκ νέου πόσο επικίνδυνα και πόσο οδυνηρά μπορεί να καταλήξουν κάποια παιχνίδια στα χέρια, στη γλώσσα ή στη σκέψη εκείνων που δεν έχουν μάθει ακόμα να ζουν με επίγνωση….






Πέμπτη 13 Νοεμβρίου 2014

Μονογραμμα Βήτα

Αν δεν έρθετε πρόσωπο με πρόσωπο με τη σκιά σας
θα σας επισκεφθεί αυτή  
με τη μορφή του πεπρωμένου σας.



Παρασκευή 7 Νοεμβρίου 2014

Το κάλεσμα





Σε τι μοιάζω με τη μητέρα μου;
Σε τι διαφέρω απ’ αυτήν;
Σε τι μοιάζω με τον πατέρα μου;
Πόσο διαφέρω απ’ αυτόν;
Ποιος απ’ τους δυο είχε τη μεγαλύτερη επιρροή πάνω μου;
Τι κάνει το δικό μου ταξίδι ξεχωριστό;
Τι με εμπόδισε να πραγματοποιήσω τα όνειρά μου;

Με το πέρασμα πολλών φθινοπώρων, δυνατών καταιγίδων και καταιγισμών καλούμαστε να γυρίσουμε κάποια στιγμή στα βασικά πρωταρχικά ερωτήματα και να δώσουμε διαφορετικές απαντήσεις με μια βαθύτερη πλέον σοφία που έχουμε αποκομίσει από το ταξίδι μας προς την Ιθάκη.
Ίσως αυτή τη φορά η ματιά μας να είναι πιο διεισδυτική και πλησιέστερη στην αλήθεια. Ίσως αυτή τη φορά τιμήσουμε τον εαυτό μας με μια μεγαλύτερη ειλικρίνεια.

Μπορεί οι απαντήσεις να μην είναι άμεσα διαθέσιμες όμως από τη στιγμή που έχουν τεθεί, σημαίνει ότι έχουν ήδη μπει στη μηχανή αναζήτησης του απέραντου βασίλειου του ασυνείδητου κι έχουν πάρει σειρά προτεραιότητας.

Σύμφωνα με τον Γιούνγκ  δε θα ενηλικιωθούμε ποτέ αν πρώτα δε δούμε τους γονείς μας σαν άλλους ενήλικες, σημαντικούς βέβαια για τη βιογραφία μας, τραυματισμένους ίσως, αλλά πάνω απ’ όλα ανθρώπους που ανταποκρίθηκαν ή δεν ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα του δικού τους ταξιδιού.

Έτσι  για να καταφέρουμε κάποια στιγμή να δημιουργήσουμε μια δική μας λωρίδα γης  πάνω στην οποία θα μπορέσουμε να σταθούμε γερά, όσο δυνατά κι αν φυσάει ο άνεμος, πρέπει να αρχίσουμε να κλείνουμε τους ανοιχτούς λογαριασμούς μας με τη ζωή κι εκείνους που μας συντρόφεψαν στην ως τώρα διαδρομή μας.

Το δικό μας μοναδικό ταξίδι είναι το σημαντικότερο από εκείνο των άλλων. Κι αν θέλουμε να ζούμε σαν Εμείς κι όχι ως κάποιοι Άλλοι μεταμφιεσμένοι σε Εμάς, θα χρειαστεί να μην αφήσουμε την αναζήτηση στη μέση.  Να μην αρκεστούμε σε κάποιες λογικοφανείς, εύληπτες και επιφανειακές απαντήσεις, αλλά να διεκδικήσουμε με κάθε τρόπο την μέχρι τώρα χαμένη, κερματισμένη ψυχική μας πληρότητα.
Το χρωστάμε σε εμάς.  
Ας μην μας προδώσουμε εκ νέου, γιατί αυτή μπορεί είναι και η τελευταία μας ευκαιρία 
να ανταποκριθούμε στο κάλεσμα της ψυχής μας 
για να βρούμε επιτέλους την αυθεντική μας ταυτότητα.