Σάββατο 26 Ιουλίου 2014

Ο πολύτιμος χρόνος των ωρίμων




Μέτρησα τα χρόνια μου και συνειδητοποίησα ότι μου υπολείπεται λιγότερος  χρόνος ζωής απ’ότι έχω ζήσει ως τώρα.

Αισθάνομαι όπως αυτό το παιδάκι που κέρδισε μια σακούλα καραμέλες 
και τις καταβρόχθισε με λαιμαργία αλλά όταν παρατήρησε ότι απέμεναν λίγες, άρχισε να τις γεύεται με βαθιά απόλαυση.

Δεν έχω πια χρόνο για ατέρμονες συγκεντρώσεις όπου συζητιούνται καταστατικά, νόρμες, διαδικασίες και εσωτερικοί κανονισμοί
γνωρίζοντας ότι δε θα καταλήξει κανείς πουθενά.

Δεν έχω πια χρόνο να ανέχομαι παράλογους ανθρώπους
που παρά τη χρονολογική τους ηλικία δεν έχουν μεγαλώσει.

Δε θέλω να βρίσκομαι σε συγκεντρώσεις όπου παρελαύνουν παραφουσκωμένοι εγωισμοί.

Δεν ανέχομαι τους χειριστικούς και τους καιροσκόπους.

Με ενοχλεί η ζήλια και όσοι προσπαθούν να υποτιμήσουν τους ικανότερους για να οικειοποιηθούν τη θέση τους, το ταλέντο τους και τα επιτεύγματά τους.

Μισώ να είμαι μάρτυρας των ελαττωμάτων που γεννά η μάχη για ένα μεγαλοπρεπές αξίωμα. Οι άνθρωποι δεν συζητούν πια για το περιεχόμενο… μετά βίας για την επικεφαλίδα.

Ο χρόνος μου είναι λίγος για να συζητώ για τους τίτλους,
τις επικεφαλίδες. Θέλω την ουσία, η ψυχή μου βιάζεται….
Μου μένουν λίγες καραμέλες στη σακούλα….
Θέλω να ζήσω δίπλα σε πρόσωπα με ανθρώπινη υπόσταση.
Που μπορούν να γελούν με τα λάθη τους.
Που δεν επαίρονται για τον θρίαμβό τους.
Που δε θεωρούν τον εαυτό τους εκλεκτό πριν την ώρα τους.
Που δεν αποφεύγουν τις ευθύνες τους.
Που υπερασπίζονται την ανθρώπινη αξιοπρέπεια.
Που το μόνο που επιθυμούν είναι να βαδίζουν μαζί με την αλήθεια και την ειλικρίνεια.

Το ουσιώδες είναι αυτό που αξίζει τον κόπο στη ζωή.

Θέλω να περιτριγυρίζομαι από πρόσωπα που ξέρουν να αγγίζουν 
την καρδιά των ανθρώπων.
Άνθρωποι των οποίων τα σκληρά χτυπήματα της ζωής τους δίδαξαν
 πως μεγαλώνει κανείς 
με απαλά αγγίγματα στην ψυχή.

Ναι βιάζομαι, αλλά μόνο για να ζήσω με την ένταση
που μόνο η ωριμότητα μπορεί να σου χαρίσει.
Σκοπεύω να μην πάει χαμένη καμιά από τις καραμέλες που μου απομένουν.
Είμαι σίγουρος ότι ορισμένες  θα είναι πιο νόστιμες απ’ οσες έχω ήδη φάει.
Σκοπός μου είναι να φθάσω ως το τέλος ικανοποιημένος
και σε ειρήνη με την συνείδησή μου και τους αγαπημένους μου.

Mario de Andrade



Παρασκευή 18 Ιουλίου 2014

Τα ανεκτίμητα δώρα






Κάποτε ήθελα να έχω μια φυσιολογική οικογένεια όπως όλα τα παιδιά. Ήθελα να έχω μια συμπονετική και υποστηρικτική μητέρα.  Αργότερα που μεγάλωσα ήθελα να έχω μια αγάπη που να διαρκέσει στο χρόνο. Ήθελα να έχω σταθερούς φίλους στο πλάι μου. Ήθελα να έχω μια δουλειά που να με γεμίζει και να αγαπάω. Ήθελα να έχω μια κάποια οικονομική βοήθεια και να μη χρειαστεί να κάνω όλες τις δουλειές του κόσμου. Ήθελα ένα σπίτι αντί να μετακομίζω σε αμέτρητα σπίτια. Ήθελα να μη χρειαστεί να δουλεύω τόσο σκληρά. Ήθελα, ήθελα….

Κάποια στιγμή μετά από πολύ αγώνα, ήρθε η στιγμή να πραγματοποιηθούν τα όνειρά μου!  Αυτό όμως κράτησε λίγο, γιατί σε μια στροφή του δρόμου που  η ζωή μου διασταυρώθηκε με το θάνατο, όλα όσα κατάφερα με τόσο κόπο να χτίσω, γκρεμίστηκαν.  
Κοιτάζοντας τα ερείπια  αναρωτήθηκα τι είναι εκείνο που ακόμα με στηρίζει στη μοναξιά του ταξιδιού προς το άγνωστο;  Που βρίσκω τη δύναμη να ζω σ’ αυτό το δύσκολο παρόν;

Και τότε συνειδητοποίησα ότι τα πολυτιμότερα δώρα  
 ήταν εκείνα που  η ζωή δε μου πρόσφερε,   
αλλά  μου έδωσε την ευκαιρία  να βρω μόνη μου τον τρόπο  να τα αποκτήσω!

Έτσι έμαθα να είμαι ανεξάρτητη, να στηρίζομαι στα πόδια μου και στις δυνάμεις μου χωρίς υποκατάστατα και πατερίτσες, να μην επενδύω και να μη χτίζω πύργους στην άμμο γιατί δε θα κρατήσουν, να αγαπάω και να χαίρομαι την συντροφιά του εαυτού μου,  να απολαμβάνω την παρέα  κάποιων λιγοστών αλλά πραγματικών φίλων όταν μπορώ να την έχω, να μην χρησιμοποιώ τους άλλους για τις δικές μου ανάγκες ούτε να τους προβάλλω τα δικά μου λάθη, να αποδέχομαι τις αλλαγές σαν κανόνα της ζωής,  να δέχομαι με στωικότητα τις ακυρώσεις των ονείρων μου, να  μην προσπαθώ να επιβάλω το δικό μου στο Θεό, να κοιτάω τον εαυτό μου στα μάτια και να του μιλάω στα ίσα, να μη με νοιάζει τι θα πουν οι άλλοι για μένα …. έμαθα να λέω ευχαριστώ όπως και να έχουν τα πράγματα,  να μη φοβάμαι τις καταιγίδες,  να μη φοβάμαι το θάνατο αλλά ούτε και τη ζωή…


Τα ανεκτίμητα  δώρα είναι εκείνα που δε μου χάρισε η ζωή, αλλά με τον τρόπο της μ’ έσπρωξε να τα ανακαλύψω. Τώρα όμως είναι εντελώς δικά μου και δεν μπορεί κανείς να μου τα πάρει  ό,τι και να γίνει, γιατί δεν είναι εξωτερικά άρα υποκείμενα στις εκάστοτε διαθέσεις του ανέμου.
Τώρα ξέρω ότι μόνο άμα εγκαταλείψεις τα στηρίγματα
 μπορείς να στηριχτείς  …..

Σάββατο 12 Ιουλίου 2014

Μην κλαις αν μ’αγαπάς




 Αν γνωρίζεις τη καλοσύνη του Θεού
Και σε τι μοιάζει ο 0υρανός,
Αν μπορούσες ν’ακούσεις
Τα τραγούδια των αγγέλων,
Και να δεις εμένα ανάμεσά τους,
Αν μπορούσες να φανταστείς για λίγο
Την ομορφιά,
Που με καμία άλλη δεν μπορεί να συγκριθεί,
Σκούπισε τα δάκρυά σου και μη κλαίς,
Αν μ’αγαπάς,
Ο θάνατος δεν είναι τίποτα,
Είναι απλά ένα πέρασμα στη άλλη πλευρά.
Είμαι ακόμα αυτό που είμαι και είσαι ακόμα αυτό που είσαι.

Ό,τι συνηθίζαμε να είμαστε ο ένας για τον άλλον συνεχίζουμε να είμαστε το ίδιο.
Κάλεσέ με, με το όνομα που συνήθιζες να με καλείς,
Και μίλησέ μου όπως έκανες παλιά.
Μην αλλάζεις το τόνο της φωνής σου.
Μην είσαι σκληρός ή θλιμμένος.
Συνέχισε να γελάς με ό,τι συνήθιζε να μας προκαλεί γέλιο.
Προσευχήσου για μένα.
Χαμογέλασε.                                                                       


Να με σκέφτεσαι και να προσεύχεσαι μαζί με μένα.
Άσε το όνομα μου να μνημονεύεται στο σπίτι όπως παλιά,
Χωρίς υπερβολές ή λύπες.
Ζωή σημαίνει ό,τι σήμαινε πάντα
Και συνεχίζει να σημαίνει το ίδιο,
Το νήμα δεν κόπηκε.
Νιώθεις ότι έχω φύγει από τις σκέψεις σου
Επειδή βρίσκομαι μακριά από τη θωριά σου;
Όχι,
Δεν είμαι μακριά σου.
Είμαι ακριβώς στην άλλη πλευρά του δρόμου,
Και τα πάντα είναι τέλεια.
Θα βρεις την καρδιά μου και την αγάπη μου αγνή.
Σκούπισε τα δάκρυα σου και μη κλαις
Αν μ’αγαπάς.

Εμπνεύσεις του Αγ. Αυγουστίνου

Παρασκευή 4 Ιουλίου 2014

Πρόταση για εξαιρετικά βιβλία!







Ένα καλό καλοκαίρι πάει πάντα παρέα με ένα βιβλίο. Όχι όμως με ένα οποιοδήποτε βιβλίο. Ζούμε στην εποχή του πολύ, αλλά όχι της ουσίας  γιατί η ποσότητα βρίσκεται συνήθως στον αντίποδα της ποιότητας.
Τα δυο βιβλία που προτείνω είναι ε ξ α ι ρ ε τ ι κ ά ( δεν τα εκδίδω εγώ, ούτε και τα μεταφράζω, οπότε δεν έχω κανένα κέρδος  διαφημίζοντάς τα.  Είναι απλά η ταπεινή μου γνώμη – η γνώμη ενός αθεράπευτου βιβλιοφάγου και αναζητητή της ποιότητας πανταχόθεν ).

Πρόκειται για:
« Το μέσο πέρασμα» του James Hollis
« Εμείς» του Robert Johnson
Είναι και τα δυο στις εκδόσεις Ίσις και τα βρίσκετε στο βιβλιοπωλείο Πολιτεία ( Ασκληπιού και Ακαδημίας ) για να τα πάρετε σε καλύτερη τιμή.

Πολύ συνοπτικά το ένα πραγματεύεται τον ρομαντικό έρωτα σε σχέση με την αγάπη και το άλλο τη μετάβαση της μέσης ηλικίας και τα δυο με βάση τη φιλοσοφία του Καρλ Γιουνγκ.
 Τα βιβλία διαβάζονται εύκολα δεν ανήκουν όμως σ’ εκείνα τα βιβλία που διαβάζεις για να χαλαρώσεις και να περάσεις ευχάριστα το χρόνο σου.  Είναι βιβλία που ανοίγουν το νου σε διαστάσεις εντελώς διαφορετικές από τις καθιερωμένες, τις γνωστές και τις τετριμμένες. Αν δεν αναθεωρήσετε ριζικά πολλές πεποιθήσεις σας σε σχέση με τον έρωτα – που είναι άρρηκτα δεμένος με την εσωτερική αναζήτηση – το λιγότερο θα προβληματιστείτε σοβαρά πάνω στην ψυχολογία του έρωτα, μέσα από μια συναρπαστική χαρτογράφηση του ταξιδιού προς την ανώτερη συνειδητότητα και την εσωτερική πορεία του ανθρώπου.

Στα υπέρ: Η πραγματικά άρτια και απίστευτα προσεγμένη δουλειά που έχει γίνει από τις εκδόσεις Ίσις, που μόνο αν δείτε τα βιβλία θα το καταλάβετε.  Και φυσικά το περιεχόμενο πάνω απ’ όλα.
Στα κατά: Η τιμή τους…
Κατά την γνώμη μου  πρόκειται για βιβλία με περιεχόμενο αλλά και παρουσίαση πολύ πέρα του μέσου όρου. 





Ο αναγνώστης καλείται να επανεξετάσει ζητήματα ταυτότητας και να έρθει αντιμέτωπος με τον ψευδή εαυτό του και τους ρόλους που υποδύεται στη διάρκεια της υποτιθέμενης ενήλικης ζωής του.

Για εκείνους που έχουν επιλέξει να ταξιδέψουν τη ζωή τους όχι μόνο σε πλάτος αλλά και σε βάθος, για εκείνους που  θέλουν να δώσουν κάποτε απαντήσεις στα μεγάλα ερωτήματα της ύπαρξης και να βρουν εκείνο το πρόσωπο που είναι ο προορισμός τους ταξιδιού τους,  προτείνω ασυζητητί να τα διαβάσουν. Θα εκπλαγούν πολύ ευχάριστα. Το υπόσχομαι!

Παραθέτω κάποια πολύ μικρά αποσπάσματα για να πάρετε μια ιδέα:

Εμείς:
Ο υποτιθέμενος συνειδητός νους μοιάζει με νησί στον αχανή ωκεανό της ψυχής.

Το μέσο Πέρασμα:
Ποιος είμαι πέρα από το παρελθόν μου και τους ρόλους που έχω παίξει σ’ αυτό;

Εμείς:
Η μεγαλύτερη απαίτηση στο ψυχικό σύμπαν είναι η απαίτηση για ολοκλήρωση, πληρότητα και ισορροπία.

Το μέσο Πέρασμα:
Ο γάμος σηκώνει όλο το βάρος του εσωτερικού παιδιού και των δυο συντρόφων.

Η αλήθεια που υποκρύπτεται στις στενές σχέσεις είναι ότι ποτέ δεν μπορούν να είναι ή να γίνουν καλύτερες από τη σχέση που εμείς οι ίδιοι έχουμε με τον εαυτό μας.

Η εξωσυζυγική σχέση φαντάζει μαγική αφού στην πραγματικότητα αντικατοπτρίζει τη χαμένη ψυχική μας πληρότητα.

Εμείς:
Ποτέ δεν αναζητάμε άμεσα ή συνειδητά την ιερή πλευρά της ζωής.

Δεν αποδεχόμαστε την ευτυχία που μας προσφέρει η απλή και ανεπιτήδευτη σχέση. Την θεωρούμε υπερβολικά απλοϊκή, υπερβολικά ανιαρή. Έχουμε εκπαιδευτεί να σεβόμαστε μόνο ό,τι είναι διογκωμένο, έντονο, μεγάλο και μπερδεμένο.