Σάββατο 31 Μαΐου 2014

1η επιστολή απόστολου Παύλου προς Κορινθίους







Αν τις γλώσσες των ανθρώπων λαλώ
και των αγγέλων,
αλλά αγάπη δεν έχω,
έχω γίνει χαλκός που ηχεί ή κύμβαλο που αλαλάζει.

Και αν κατέχω το δώρο της προφητείας
και ξέρω τα μυστήρια όλα
και όλη τη γνώση
και αν έχω όλη την πίστη,
ώστε όρη να μετακινώ
αλλά αγάπη δεν έχω,
τίποτα δεν είμαι.

Και αν δώσω τα υπάρχοντά μου
για να τραφούν οι φτωχοί,
κι αν παραδώσω το σώμα μου για να καεί,
αλλά αγάπη δεν έχω,
σε τίποτα δεν ωφελούμαι.

Η αγάπη υποφέρει βαθιά και είναι καλοσυνάτη.
Η αγάπη δε ζηλεύει, δεν κομπορρημονεί,
δε φουσκώνει από περηφάνια,
δε συμπεριφέρεται άσχημα,
δε ζητά για τον εαυτό της,
δεν εξάπτεται εύκολα,
 δε λογίζεται το κακό,
δε χαίρεται με την αδικία,
αγαλλιάζει όμως στην αλήθεια.


Η αγάπη όλα τα ανέχεται,
όλα τα πιστεύει,
όλα τα ελπίζει,
όλα τα υπομένει.

Η αγάπη ποτέ δεν εξασθενεί.
Οι προφητείες ατυχούν,
τα λόγια παύουν,
η γνώση χάνεται.

Επειδή οι γνώσεις μας είναι προκατειλημμένες,
το ίδιο κι οι προφητείες μας.
Όταν όμως έρχεται το τέλειο,
οι προκαταλήψεις καταργούνται.

Όταν ήμουν νήπιο,
λαλούσα σαν νήπιο,
φρονούσα σα νήπιο,
λογιζόμουν σα νήπιο.

Όταν όμως έγινα άντρας, οι παιδικές ενέργειες έπαψαν.

Επειδή τώρα βλέπουμε μέσα από το κάτοπτρο
και όλα φαίνονται δυσοίωνα,
έχουμε ωστόσο έρθει πρόσωπο με πρόσωπο.

Τώρα γνωρίζω εν μέρει,
όμως γνωρίζω και ταυτόχρονα γνωρίζομαι.

Και τώρα αυτό που παραμένει είναι
η πίστη,
η ελπίδα,
η αγάπη.
Το πιο σημαντικό όμως από αυτά τα τρία είναι
η αγάπη.



Παρασκευή 30 Μαΐου 2014

Δάσκαλος ή Παιδαγωγός;;





Ένας δάσκαλος έχει δυο βασικούς ρόλους: Του εκπαιδευτικού και του παιδαγωγού.
Αναρωτιέμαι ποιος από τους δυο είναι ο πιο σημαντικός.

Όταν το παιδί σου  τελειώσει το σχολείο ποιόν θα θυμάται και γιατί;
Εκείνον που του εξηγούσε καλύτερα την ιστορία, τα μαθηματικά, τη φυσική; Ή εκείνον που προσπαθούσε να του διδάξει με τα λόγια,  αλλά και με το παράδειγμά του,  πώς να είναι καλύτερος άνθρωπος,  ποιες είναι οι πραγματικές αξίες και πώς να πορευτεί στους δρόμους της ενήλικης ζωής του με αυτοπεποίθηση και όντας ο εαυτός του;

Ένας παιδαγωγός,  ακόμα κι αν υστερεί ως εκπαιδευτικός, οι επιπτώσεις στην ευαίσθητη ψυχή του παιδιού, δε θα είναι ανεπανόρθωτες. Αλλά ένας εκπαιδευτικός που δεν είναι παιδαγωγός, μπορεί να εντυπώσει γνώση στο μυαλό του παιδιού, αλλά ποτέ δε θα καταφέρει να αγγίξει την ψυχή του, ούτε να μιλήσει στην καρδιά του.
Εξ άλλου ο καθένας θα μπορούσε να μεταδώσει λίγο πολύ μια γνώση που έχει διδαχθεί αλλά, τη σοφία της καρδιάς,  λίγοι την κατέχουν και έχουν το χάρισμα  να τη μεταλαμπαδεύσουν πάρα πέρα.

Βέβαια πολλοί θα υποστήριζαν ότι οι γνώσεις είναι το επιτακτικότερο πράγμα στην εποχή
μας.
Αν όμως η προσωπικότητα δε λαξευτεί θα μείνει στην πρωτογενή της κατάσταση. Ακατέργαστη. Και ο πολιτισμός μας δεν πάσχει από ακατέργαστα δίποδα αλλά από καλλιεργημένες ψυχές.

Εκπαιδευτικός ή παιδαγωγός;
Γνώση ή σοφία;
Νους ή ψυχή;

Επιλογές έχουμε πάντα. Συνήθως όμως η «σωστή» επιλογή είναι και η δυσκολότερη γι’ αυτό και οι περισσότεροι προτιμούν τη « λάθος» .
Επειδή όμως συχνά η ζωή φέρνει τα πάνω κάτω, εκείνοι που επέλεξαν τους δρόμους της ευκολίας, όταν βρεθούν στα δύσκολα θα διαπιστώσουν ότι οι εύκολοι δρόμοι της εκκίνησης ελάχιστα τους στήριξαν στα δύσκολα ζητούμενα της ενήλικης ζωής τους.

Λοιπόν; Εκπαιδευτικός ή Παιδαγωγός;
Μα φυσικά Παιδαγωγός. Μακράν παιδαγωγός!

Παρασκευή 23 Μαΐου 2014

Άμεση δράση ή άμεση παράδοση;




Είναι στιγμές στη ζωή που χρειάζεται δράση. Τότε πρέπει ν’ ανασκουμπωθούμε και να ξεκινήσουμε τον αγώνα δρόμου.

Κι είναι στιγμές που η δράση δεν οδηγεί πουθενά. Τότε χρειάζεται η παράδοση.

Η δράση είναι εύκολη γιατί είναι ο δρόμος ο περισσότερο ταξιδεμένος. Όσο κι αν η υπερδραστηριότητα  κουράζει, ωστόσο λόγω της σταθερότητάς της  ταυτόχρονα μας καθησυχάζει.
Αντίθετα η αναμονή, όσο κι αν μοιάζει ξεκούραστη, μας εξουθενώνει.
Γιατί ο άνθρωπος λειτουργεί με μια μηχανιστική ακρίβεια και παρότι λαχταρά απελπισμένα καινούργιες  εμπειρίες,  ο φόβος τον οδηγεί πάντα ξανά πίσω στο γνωστό πεπατημένο μονοπάτι.

Έτσι όταν αντιμετωπίζουμε ένα πρόβλημα το πρώτο πράγμα που θα σκεφτούμε είναι η δράση!
Τι πρέπει να κάνω, πως πρέπει να ενεργήσω;
Είναι παράδοξο αλλά συνήθως ούτε η δράση ούτε η σκέψη είναι οι καταλληλότεροι σύμβουλοι. Κι είναι μάλλον εκείνοι που εντείνουν την σύγχυση και την αβεβαιότητα.
Ίσως σε πολλές περιπτώσεις το καλύτερο είναι απλά να ηρεμήσουμε, να χαλαρώσουμε και να αφεθούμε.
Δύσκολο δεν λέω.  Είναι κάτι που δε διδάσκεται στα σχολεία ούτε και στα πανεπιστήμια… διδάσκεται όμως στη Μεγάλη της Ζωής Σχολή, όπου έχουμε πρόσβαση όλοι!

Η άφεση λοιπόν απαιτεί να εγκαταλείψουμε τον έλεγχο και να παραδοθούμε  στο άγνωστο!
Μας ζητάει να πάψουμε να προσπαθούμε να κατανοήσουμε με το νου και τη λογική, να πάψουμε να προσπαθούμε να εκβιάσουμε καταστάσεις, να ξεχάσουμε το άγχος και την πίεση, να αφήσουμε κατά μέρους τα εξυπνακίστικα παιχνίδια δύναμης με τον εαυτό μας και να περιμένουμε.  Να περιμένουμε υπομονετικά  συντονισμένοι με τον εσωτερικό μας Εαυτό, τη διαίσθησή μας, με τη φυσική ροή του Όλου.  

Εν ολίγοις απαιτεί ν’ απελευθερωθούμε
από την υποτέλεια του γνωστού
και χωρίς κανένα χάρτη να μας καθοδηγεί,
κανένα πνευματικό δάσκαλο να μας συμβουλεύει,
καμιά ασφάλεια να μας καθησυχάζει,
να αφεθούμε με εμπιστοσύνη στη Σοφία
που οδηγεί στη  γαλήνη  πέρα από κάθε κατανόηση…

Η πραγματική «καθοδήγηση» προέρχεται από μέσα μας. Κι αυτό χρειάζεται παράδοση, άφεση. Η δράση είναι το αποτέλεσμα.
Αλλά η άφεση είναι ο Δάσκαλος.
Όχι ο εξωτερικός που ψάχνουμε σε κάθε θρησκεία, σε κάθε φιλοσοφική σοφιστεία. Αλλά ο εσωτερικός Δάσκαλος της Σοφίας που  φέρει ο καθένας μέσα του μηδενός εξαιρουμένου. Αυτός που υπομονετικά περιμένει κάποιος να τον ανασύρει από το σκοτάδι, να τον τιμήσει και να του δώσει το λόγο.
Κι ο μοναδικός που μπορεί να τον οδηγήσει στη γνώση,
ή μάλλον στη Σοφία
που έχει ως έπαθλο τη γαλήνη.
Τη γαλήνη πέρα από κάθε κατανόηση…

Παρασκευή 16 Μαΐου 2014

Πάντα με το μέρος μου





Κοιτάζοντας πίσω  με τα μάτια μιας ευρύτερης επίγνωσης  ένα ένα τα κατώφλια της ζωής μου, συνειδητοποιώ  ότι η Ζωή ήταν πάντα με το μέρος μου.

Κάθε φορά που δυσανασχέτησα για τα τεκταινόμενα,  γιατί εγώ αλλιώς τα ήθελα κι αλλιώς έγιναν,  κοιτάζοντας από απόσταση αντιλαμβάνομαι τώρα εκ των υστέρων, ότι ήταν το καλύτερο για μένα.
Κάθε φορά που μου έφερε δυσκολίες και εμπόδια και μοναξιά και οικονομικά αδιέξοδα αντιλαμβάνομαι τώρα εκ των υστέρων, ότι αυτό     με θωράκισε ώστε να μη με αγγίζει τίποτα απ’όλα αυτά,  και  να τα αντιμετωπίζω χωρίς φόβο.
Ακόμα και την τελευταία φορά που μου έφερε το ολοκληρωτικό γκρέμισμα –  απ’το οποίο παλεύω ακόμα να επιβιώσω παρά τα φαινόμενα   αντιλαμβάνομαι εκ των υστέρων, ότι κι αυτό ακόμα, για το καλό μου ήταν,  είναι …

Η Ζωή με ένα θαυμαστό τρόπο μου έχει προσφέρει πάντα την καλύτερη εκδοχή σε κάθε τι, ακόμα και τις φορές που η καλύτερη εκδοχή ήταν  η χειρότερη…  
Η χειρότερη για την προσωπικότητα, όχι και για την Ψυχή.

Στα μεγάλα σταυροδρόμια της πορείας μου αλλά και στα πιο ασήμαντα μικροπράγματα, ένα μαγικό, αόρατο χέρι ήταν εκεί και διεύθυνε την ορχήστρα. Και συνεχίζει.

Η περπέτεια της αναζήτησης της συνειδητότητας στους εξωτερικούς καθημερνούς δρόμους των προκλήσεων, αλλά και στους εσωτερικούς ψυχικούς χάρτες συνεχίζουν να εμπλέκονται μαγικά όπως η αράχνη υφαίνει τόσο δεξιοτεχνικά τον ιστό της.
Κι εγώ, σχεδόν αμέτοχη – κι αυτό είναι το εκπληκτικό –  με τα μάτια της Ψυχής ορθάνοιχτα και με έντονη εσωτερική παρουσία,  παρατηρώ μ’ ευγνωμοσύνη απέραντη αλλά και περιέργεια συγχρόνως,  τα όσα εξελίσσονται σα να μην είμαι εγώ, σα να μην πρόκειται για μένα!
Ενώ ταυτόχρονα συνειδητοποιώ ότι η ζωή ήταν και είναι πάντα με το μέρος μου!

                                                                          Απο Καρδιάς