Τετάρτη 27 Φεβρουαρίου 2013

Μαθαίνοντας


Με τον καιρό μαθαίνει κανείς
τη λεπτή διαφορά ανάμεσα στο να κρατά ένα χέρι και να αλυσοδένει μια ψυχή.
Μαθαίνει πως αγαπώ δε σημαίνει: στηρίζομαι και ότι  συντροφικότητα δε σημαίνει: ασφάλεια..κι έτσι κανείς αρχίζει να μαθαίνει….

Πως τα φιλιά δεν είναι συμβόλαια και ότι τα δώρα δεν είναι υποσχέσεις. Και αρχίζει να δέχεται τις ήττες  του με το κεφάλι ψηλά και τα μάτια ορθάνοιχτα. 
Και μαθαίνει να χτίζει όλες τις διαδρομές του στο σήμερα γιατί το έδαφος του αύριο είναι υπερβολικά αβέβαιο για να κάνεις σχέδια… και κάθε μέλλον μπορεί να μείνει στη μέση.

Μετά από κάποιο καιρό μαθαίνει κανείς πως αν είναι υπερβολική, ακόμα και η ζέστη του ήλιου μπορεί να τον κάψει. Έτσι φυτεύει τον δικό του κήπο και διακοσμεί την δική του ψυχή  αντί να περιμένει κάποιον άλλο να του φέρει λουλούδια.

Μαθαίνει κανείς ότι μπορεί πραγματικά ν’ αντέξει, πως είναι πραγματικά δυνατός, πως πραγματικά αξίζει
και μαθαίνει και μαθαίνει…
με κάθε του μέρα μαθαίνει.

Με τον καιρό μαθαίνεις ότι το να είσαι με κάποιον
επειδή σου προσφέρει ένα καλό μέλλον σημαίνει
πως αργά ή γρήγορα θα θελήσεις να γυρίσεις  
στο παρελθόν σου.

Με τον καιρό καταλαβαίνεις πως μόνο αυτός που είναι ικανός να  σε αγαπάει με όλα σου τα ελαττώματα, δίχως να προσπαθεί να σε αλλάξει,
μπορεί να σου προσφέρει όλη την ευτυχία που επιθυμείς.

Με τον καιρό αντιλαμβάνεσαι πως αν βρίσκεσαι στο πλευρό κάποιου μόνο και μόνο για να συντροφεύεις την μοναξιά σου, στο τέλος θα φτάσεις να μη  θέλεις ούτε να τον βλέπεις.

Με τον καιρό συνειδητοποιείς ότι οι πραγματικοί φίλοι είναι μετρημένοι και ότι, εκείνος που δεν αγωνίζεται γι’αυτούς, αργά ή γρήγορα θα βρεθεί πλαισιωμένος μόνο από ψεύτικες φιλίες.

Με τον καιρό μαθαίνεις πως τα λόγια που λέχθηκαν σε μια στιγμή θυμού μπορούν να συνεχίσουν να πληγώνουν αυτόν στον οποίο τα απεύθυνες για μια ολόκληρη ζωή.

Με τον καιρό μαθαίνεις να συγχωρείς αυτόν που το έπραξε, αλλά η συγχώρεση αφορά μόνο μεγάλες ψυχές.

Με τον καιρό αντιλαμβάνεσαι πως αν πλήγωσες σκληρά ένα φίλο, το πιθανότερο είναι ότι η φιλία ποτέ πια δε θα ξαναγίνει όπως πριν.

Με τον καιρό συνειδητοποιείς ότι, ακόμα κι αν είσαι ευτυχισμένος με τους φίλους σου, κάποια μέρα θα κλάψεις για εκείνους που άφησες να φύγουν.

Με τον καιρό θα καταλάβεις ότι κάθε εμπειρία που βίωσες με κάθε άνθρωπο είναι ανεπανάληπτη.

«Κανείς μαθαίνει, μαθαίνει και μαθαίνει, κάθε μέρα που περνάει, μαθαίνει».

Ελπίζω πως όπως και σε μένα,
αυτά τα λόγια να μπορέσουν να μαλακώσουν λίγο το δρόμο σου.

                                       του Jorge Luis Borges
                           Τιποτα δε φεύγει μέχρι να μας διδάξει αυτό που χρειάζεται να μάθουμε.
                                     






Σάββατο 23 Φεβρουαρίου 2013

Η Πρόκληση


Να ζω την κάθε στιγμή
Σε ύψος
Σε βάθος
Με πάθος.

Αλλά χωρίς ίχνος
Προσκόλλησης
Ταύτισης
Επένδυσης
Προσμονής
Εξάρτησης
Ελπίδας – για τη συνέχισή του
ή
Φόβου – για την απώλειά του.

Και ρωτάει η ανθρώπινη φύση μου:
«Πόσο εφικτό είναι όταν κάτι σε δονεί να μην νοιώσεις την παρόρμηση να πεις:
Θέλω κι άλλο….»

Και απαντάει η άλλη μου πλευρά:
«Μα ….  αυτό δεν ήρθες να μάθεις;;»

                                                                          Απο Καρδιάς

Τρίτη 19 Φεβρουαρίου 2013

Το Δισκοπότηρο


Η αναζήτηση δεν αφορά ποτέ σε κάτι εξωτερικό, όσο ιερό κι αν είναι.
«Η μεγαλύτερη κατασπατάληση μιας ύπαρξης» είπε ο Μέρλιν, «είναι η κατασπατάληση του πνεύματος. Καθένας από εσάς τους θνητούς έρχεται στον κόσμο για να αναζητήσει το Δισκοπότηρο. Κανείς δε γεννιέται με περισσότερα προνόμια από κάποιον άλλο. Όλοι γεννιούνται για να φθάσουν στη ελευθερία και την πληρότητα.»


«Μα δεν είμαι ήδη ελεύθερος;» ρώτησε ο Περσιβάλ.

« Με την απλούστερη έννοια, ναι, αφού δεν είσαι αιχμάλωτος.
Όμως εγώ εννοώ την ελευθερία σε ένα βαθύτερο επίπεδο: να έχεις τη δυνατότητα να κάνεις οτιδήποτε θέλεις, οποτεδήποτε θέλεις» απάντησε ο Μέρλιν.

«Σίγουρα θα παραδεχθείς ότι το παρελθόν σε κρατάει διαρκώς αιχμάλωτο. Οι αναμνήσεις σου δημιουργούν τον προγραμματισμό που κυριολεκτικά εξουσιάζει τη ζωή σου.
Αν ελευθερωνόσουν από το παρελθόν, θα μπορούσε να βαδίσεις στο πεδίο των άπειρων πιθανοτήτων, σπάζοντας κάθε στιγμή το φράγμα αυτού που ήδη γνωρίζεις. Το Δισκοπότηρο είναι απλώς μια ορατή υπόσχεση ότι μια τέτοια τελειότητα υπάρχει. Με καταλαβαίνεις;

Όταν  ήσουν μωρό, ήσουν αρκετά αγνός για να κατακτήσεις το Δισκοπότηρο αλλά υπερβολικά αδαής για να γνωρίζεις την ύπαρξή του. Τώρα ως ενήλικος, γνωρίζεις το στόχο, αλλά έχεις ήδη φράξει το δρόμο που σε οδηγεί σ’ αυτόν. Η παρουσία της ελεύθερης βούλησης σε οδήγησε στην απώλεια του Δισκοπότηρου, αλλά αυτή είναι και το μέσο για να το κατακτήσεις ξανά στο τέλος».

Deepak Chopra

Πέμπτη 14 Φεβρουαρίου 2013

Το σημαντικό ή το ... επείγον;;



Έρχεται κάποια στιγμή στη ζωή μας που επανεξετάζουμε τις επιλογές και τις προτεραιότητές μας.
Αναλογιζόμενοι τις επιλογές του « τότε » - πολλές εκ των οποίων αποτελούν και προτεραιότητες του σήμερα – αναρωτιόμαστε σε ποιο βαθμό μας  εκπροσωπούν ακόμα. Σε ποιο βαθμό παραμένουν ζωντανές μέσα μας;
Πόσες απ’ αυτές;
Όλες;
Κάποιες;
Κι αν είχαμε τώρα τη δυνατότητα ν’ αλλάξουμε τη ζωή μας, τι θα επιλέγαμε; Τα ίδια ή διαφορετικά πράγματα;
Το πιθανότερο είναι να διαπιστώσουμε ότι οι περισσότερες από τις επιλογές που κάναμε στα πρώτα χρόνια της ζωής μας, δε μας αντιπροσωπεύουν πλέον και ότι, αν μπορούσαμε τώρα να τις επαναπροσδιορίσουμε,  θα ήταν όχι μόνο διαφορετικές,  αλλά  πολύ πιθανόν και αντίθετες.

Ωστόσο ένας  τέτοιος προβληματισμός σε τι ωφελεί, που αποσκοπεί;
Αφού τώρα έτσι κι αλλιώς οι επιλογές έχουν  γίνει και δε μπορούμε να φέρουμε το χρόνο πίσω. Ούτε μπορούμε να φορτώσουμε το βάρος των δικών μας αποφάσεων σε κάποιους άλλους…

Θα ήταν τουλάχιστον παράλογη η άποψη  ότι οι επιλογές που κάνει ο άνθρωπος σε μια συγκεκριμένη ηλικία, θα έπρεπε να τον καλύπτουν και σε όλες τις επόμενες ηλικίες της ζωής του. Γιατί αυτό θα σήμαινε ότι έκλεισε! Ότι δεν χρειάζεται να εξελιχθεί πλέον αφού οι αποφάσεις του παρελθόντος είναι κατάλληλες και για το υπόλοιπο της  ζωή του.

Τελικά είναι ή δεν είναι καλό ν’ αλλάζουμε κατά καιρούς απόψεις, αποφάσεις, τρόπο ζωής, ακόμα ακόμα και κοσμοθεωρία; Και γιατί αυτός που το κάνει θεωρείται συνήθως  ελαφρόμυαλος, επιπόλαιος  και ανικανοποίητος;

Η κοινωνία μας δεν ενθαρρύνει κάτι τέτοιο. Γι’ αυτό και πολλοί από μας θεωρούμε λανθασμένη μια τέτοια στάση ζωής. Αλλά δεν είναι μόνο το τι είναι κοινωνικά αποδεκτό που μας αποτρέπει από τις εκάστοτε αλλαγές. Οι φόβοι μας είναι ο πιο ισχυρός ανασταλτικός παράγων. Όπως επίσης, εντελώς ανασταλτική είναι  μια από τις πιο ισχυρές πεποιθήσεις που κυκλοφορούν ευρέως, ότι δηλαδή, «είναι πολύ αργά και είμαι πλέον πολύ μεγάλος για κάτι τέτοιο!!»
Αυτή η πεποίθηση και μόνο, μας αποκόπτει από όλη τη χαρά της ζωής, από κάθε πρόοδο και καινοτομία.

Γιατί, τι είναι εκείνο που δίνει την περισσότερη χαρά; Η μονότονη επανάληψη των ίδιων και των ίδιων ή το να αφεθούμε στο άγνωστο κι όπου μας βγάλει;
Πόσο χαρούμενοι κι ανανεωμένοι νοιώθουμε όταν φέρνουμε κάτι καινούργιο στη ζωή μας, όταν ξεκινάμε μια καινούργια δραστηριότητα, όταν εμφανίζεται από το πουθενά κάτι απρόσμενο, όταν κάποιος μας κάνει ένα δώρο χωρίς να είναι η γιορτή μας, όταν ανακαλύπτουμε ένα μέρος για πρώτη φορά, όταν γνωρίζουμε ένα νέο άνθρωπο, όταν μας έρχεται μια ιδέα και αποφασίζουμε να την εφαρμόσουμε, και τόσα άλλα…

Αξίζει λοιπόν τον κόπο να επιδιώκουμε  όλα όσα μας ανανεώνουν και μας τροφοδοτούν με ενέργεια και αισιοδοξία;
Νομίζω ότι θα συμφωνούσαμε όλοι σε κάτι τέτοιο γιατί καθένας από μας που το έχει βιώσει  έστω και για λίγο, έχει καταλάβει την αξία του.
Καθετί επαναλαμβανόμενο και προβλεπόμενο μας κουράζει και στην προσπάθειά μας «να σταθούμε στο ύψος των περιστάσεων»,  μας απομυζά όλη μας την ενέργεια. Αντίθετα καθετί καινούργιο και μη αναμενόμενο μας ενθουσιάζει και φορτίζει τις μπαταρίες μας.


Διότι στην πραγματικότητα δε θέλουμε, δεν αγαπάμε αυτό που κάνουμε και έτσι προσπαθούμε να πείσουμε τον εαυτό μας να το κάνει. Προβάλουμε στη νοητική μας οθόνη τα άπειρα λογικά επιχειρήματα. Όπως:
Ανέλαβα μια ευθύνη και πρέπει να τη βγάλω πέρα!
Αν δεν ενδιαφερθώ εγώ δεν υπάρχει κανένας άλλος να το κάνει!
Αν οι λογαριασμοί δεν πληρωθούν έγκαιρα θα μου κόψουν το φως το νερό και το τηλέφωνο!
Αν δεν είμαι εντάξει στη δουλειά μου θα με απολύσουν και θα μείνω άνεργος!
Αν κάνω κάτι που μ’ ευχαριστεί δε θα μου μένει χρόνος για την οικογένειά μου!
Αν αφήσω τη δουλειά μου και κάνω το όνειρο της ζωής μου,  θα πεινάσω κι εγώ κι  η δικοί μου. Αυτά δε γίνονται σ’ αυτές τις ηλικίες.
Μα τι μου λένε; Ν’ αφήσω το επείγον για το σημαντικό; Τα έξοδα τρέχουν …

«Ν’  αφήσω   το  επείγον   για   το   σημαντικό;»


Αλήθεια έχετε σκεφθεί τι είναι πιο καίριο για τη ζωή σας; Το επείγον ή το σημαντικό;

Για να απαντήσει κανείς σ’ αυτό το ερώτημα πρέπει να ξεκαθαρίσει τι αποτελεί για τον ίδιο σημαντικό και τι επείγον.
Ίσως δεν είναι τόσο εύκολο να το προσδιορίσουμε μια και πολλά από τα πιο πάνω παραδείγματα μοιάζουν τόσο επείγοντα  όσο και σημαντικά.
Όμως, για διαφορετικούς λόγους. Εκεί είναι και η ειδοποιός διαφορά!
Ποιο είναι λοιπόν το κριτήριο;
Ποιον θα πρέπει να ρωτήσω γι’ αυτό; Ποιος θα μπορούσε να μου δώσει την καλύτερη απάντηση;

Ξέρετε κάποιον να γνωρίζει εσάς τους ίδιους καλύτερα από τον εαυτό σας;
Κι όταν λέω τον εαυτό σας δεν εννοώ αυτόν που υφίσταται και αναπαράγει τον ατέρμονο εσωτερικό διάλογο απ’ όπου προέρχεται όλη αυτή η λογική επιχειρηματολογία που δεν έχει τέλος.
Εννοώ τον βαθύτερο εαυτό σας, την εσωτερική σας  φωνούλα  που σας λέει τι είναι το καλύτερο για σας. Που είναι πάντα με το μέρος σας και δεν υπάρχει περίπτωση ποτέ να σας προδώσει, να σας παρασύρει σε κάτι που δε θέλετε ή να σας κάνει να μετανιώσετε για τις αποφάσεις σας. Το διαισθητικό σας εαυτό.
Αυτόν που σας φωνάζει κάθε στιγμή και σας λέει ποιο είναι το καλύτερο για σας, αλλά εσείς τον αγνοείτε γιατί, είτε πιστεύετε πως δεν υπάρχει, είτε γιατί είστε πάρα πολύ επικεντρωμένοι στα επείγοντα της ζωής σας, όπως,  η συγκέντρωση ακόμα περισσότερων υλικών αγαθών, το αυγάτισμα των χρημάτων σας, το αβέβαιο μέλλον των παιδιών σας, το τι κάνει ο διπλανός, τα νέα μέτρα της κυβέρνησης ( πώς να μην τα παρακολουθήσουμε στην τηλεόραση; Μας αφορούν όλους! ), την εξονυχιστική καθαριότητα του σπιτιού σας, το διάβασμα των παιδιών σας  γιατί μόνα τους δε μπορούν, το τι θα ψωνίσετε και θα φορέσετε ώστε να είστε ελκυστικοί και γοητευτικοί για να αρέσετε….   Και η λίστα συνεχίζεται.

Όλα αυτά τα «σημαντικά και απαραίτητα» είναι που μας έχουν κάνει να χάσουμε το πραγματικό νόημα του σημαντικού στη ζωή.
Έχουμε χάσει το μέτρο και έχουμε αντικαταστήσει το ουσιαστικό με το δευτερεύον, το σημαντικό με το ασήμαντο, αυτό που μας προσφέρει χαρά μ’ αυτό που μας προσφέρει εξουσία, τον αυθορμητισμό με την επιφυλακτικότητα, την απλότητα με την πολυτέλεια  και πάει λέγοντας.
Γι’ αυτό αισθανόμαστε ανικανοποίητοι και ό,τι κι αν έχουμε, νοιώθουμε μέσα μας ένα κενό. Την αίσθηση ότι κάτι μας λείπει. Και ξέρετε τι είναι αυτό το κάτι;

Το σημαντικό! Αυτό που λείπει είναι η ουσία!!

Και εφόσον αυτό το κάτι λείπει, όλα όσα έχουμε δεν έχουν σημασία. Αυτό το κάτι είναι που δίνει πνοή κι ενέργεια και ψυχή σε ό,τι κάνουμε, σε ό,τι ζούμε, σε ό,τι έχουμε.

Είναι η αγάπη, η καλοσύνη, ο αυθορμητισμός, η καλή θέληση, η ανιδιοτελής προσφορά. Είναι οι αξίες μας, τα ιδανικά μας, τα οράματά μας, τα όνειρά μας. Εκείνα που είχαμε στα 18 μας, τότε που θέλαμε ν’ αλλάξουμε τον κόσμο και τώρα εκείνο που μας έχει μείνει είναι ο συμβιβασμός, οι εύκολες λύσεις και το να παπαγαλίζουμε την πνευματική τροφή που παίρνουμε, όχι από τα βιβλία, αλλά από την τηλεόραση!
Όλα αυτά αντιπροσωπεύουν το επείγον.
Για να δώσω μια αναλογία, είναι σα να μεγαλώνεις ένα παιδί και να του προσφέρεις τα πάντα και μάλιστα σε αφθονία, εκτός από ένα: την αγάπη!

Μήπως λοιπόν πρέπει να επαναπροσδιορίσουμε την άποψή μας πάνω στο επείγον και το σημαντικό; Να συμπιέσουμε το επείγον μήπως και μπορέσουμε να δώσουμε θέση στο σημαντικό;


                                                                          Απο  καρδιάς





Παρασκευή 8 Φεβρουαρίου 2013

Η αξία της ταπεινότητας




Κάνε το καλό και ρίξτο στο γυαλό!

Συνήθως όταν κάνουμε κάτι καλό αμέσως μετά κάνουμε ... γνωστοποίηση!
Στην υπέροχη ομιλία του ο Wayne Dyer  αναφέρεται στη διάκριση
ανάμεσα στο Εγώ: Δοξάστε με!
και στην ανώνυμη, σιωπηλή, αφανή προσφορά προς όφελος του διπλανού μας.


Παρασκευή 1 Φεβρουαρίου 2013

Συνεχίζοντας να μαθαίνω….


Έμαθα 


Να μη βάζω παγίδες στον εαυτό μου αλλά και να αποφεύγω τις παγίδες που εγώ η ίδια έχω στήσει.

Τα πάντα είναι θέμα προοπτικής και ερμηνείας.

Η τόσο παρεξηγημένη έννοια της «Απόστασης» είναι σε πολλές περιπτώσεις άκρως ευεργετική.

Όσο πιο ευρύς ο φακός παρατήρησης τόσο ορθότερη η κατανόηση.

Όταν θυμάμαι να κοιτάω πίσω από αυτό που φαίνεται, σταματάω να θυμώνω ή να λυπάμαι.

Και κάτι πολύ κοινότυπο ως και αυτονόητο ( εμ, έλα που δεν είναι και τόσο…)
                   Καθένας έχει το δικό του δρόμο.
Δεν βοηθάς κάποιον υποδεικνύοντάς του τι είναι το καλύτερο για εκείνον, μια και συχνά, καλά καλά δεν ξέρεις τι είναι το καλύτερο για σένα τον ίδιο… Πως λοιπόν μπορείς να είσαι τόσο βέβαιος για το καλό μιας άλλης ανθρώπινης ύπαρξης;;

Ο τρόπος που βλέπω Τώρα, το χθες της ζωής μου, καμιά σχέση δεν έχει με τον τρόπο που το έβλεπα τότε, όταν το βίωνα ως παρόν.
Το ίδιο ισχύει και για το πώς βλέπω το τωρινό παρόν μου σε σχέση με κάποια χρόνια αργότερα.


                                    Από Καρδιάς