Κυριακή 27 Ιανουαρίου 2013

Τα δικά μας και τα άλλα παιδιά



Ο ρόλος των γονιών δεν είναι να στηρίζουν τα παιδιά τους.
Είναι να βοηθήσουν τα παιδιά να ζουν χωρίς στηρίγματα.





Υπάρχουν δυο πράγματα διαρκείας που μπορούμε να ελπίζουμε ότι θα αφήσουμε ως κληρονομιά στα παιδιά μας:
Τις ρίζες και τα φτερά…

Τετάρτη 23 Ιανουαρίου 2013

Ε-τι-κε-τι-κο-ποίηση


Ετικετικοποίηση σημαίνει:
Βάζω ετικέτες.

Βάζω ετικέτες σημαίνει:
Κρίνω, ερμηνεύω.

Κρίνω – Ερμηνεύω σημαίνει:  Καταχωρώ στο μυαλό μου γεγονότα, ανθρώπους, καταστάσεις με ένα συγκεκριμένο τρόπο.


Και μετά;
Από κει και πέρα βλέπω το καθετί και τον καθένα με βάση  αυτή την ερμηνεία που του έχω δώσει.
Βασικά δεν βλέπω αυτό που υπάρχει, αλλά τη δική μου ερμηνεία  γι’ αυτό που υπάρχει. Και φυσικά θεωρώ αυτή την ερμηνεία, που εγώ έχω δώσει, ως τη μόνη αληθινή, ως τη μόνη πραγματικότητα.


Για παράδειγμα:
Ξυπνάω το πρωί και βλέπω ότι έξω βρέχει.
Η πρώτη μου σκέψη είναι : «Πω πω, τι απαίσια μέρα!»

Είναι η μέρα,  πράγματι απαίσια;
Στην ουσία,  η μέρα δεν είναι ούτε ωραία ούτε άσχημη.
Η μέρα είναι αυτό που είναι. Απλώς βρέχει.

Αλλά εγώ κατά το παρελθόν έχω κωδικοποιήσει τον βροχερό καιρό ως απαίσιο. Έτσι, κάθε μέρα της  ζωής μου που θα βρέχει, δε θα έχω τη δυνατότητα να την απολαύσω, ακόμα και κάτω από τις καλύτερες συνθήκες, γιατί θα υπάρχει μια σκέψη που θα ερμηνεύει τη μέρα ως απαίσια.

Κι αυτό βέβαια θα έχει ως επακόλουθο τη δημιουργία δυσάρεστων συναισθημάτων μέσα μου, τα οποία θα χρεώνω στη … μέρα!
Ωστόσο δεν οφείλονται στη μέρα παρά στον τρόπο που εγώ την προσλαμβάνω. Στον τρόπο που έχω κωδικοποιήσει τη μέρα.
Στην ετικέτα που της έχω φορέσει.

Εξ άλλου μια βροχερή μέρα δεν είναι για όλους δυσάρεστη ….


Ένα άλλο παράδειγμα: «Οι γονείς μου ήταν πολύ καταπιεστικοί».
Αυτή είναι η ετικέτα που τους έβαλα όταν ήμουν παιδί. Και μέσα από αυτή την οπτική γωνία, βλέπω τους γονείς μου ως και σήμερα.
Τελικά, ήταν ή δεν ήταν καταπιεστικοί;

Ήταν ή δεν ήταν;;
Ήταν! Έχω και αποδείξεις…

Κι όμως…. Οι γονείς μου ήταν απλώς αυτό που ήταν και έκαναν το καλύτερο που μπορούσαν με βάση το τότε επίπεδο κατανόησής τους.
Εγώ το ονόμασα «καταπίεση». Ήταν η δική μου ερμηνεία. Και εξακολουθώ να την ενστερνίζομαι ακόμα και τώρα και να ορκίζομαι ότι έχω δίκιο, τώρα, που έχω περάσει κατά πολύ την παιδική ηλικία και οι γονείς μου είναι τουλάχιστον παππούδες ( ή έχουν μεταβεί στον άλλο κόσμο…). Μέσα στο νου μου εξακολουθεί να υφίσταται η πεποίθηση ότι «οι γονείς μου είναι καταπιεστικοί»…

Όσες ετικέτες κι αν βάλω, λιγότερο ή περισσότερο πετυχημένες, ούτε μια δεν αντιστοιχεί στην πραγματικότητα.
Απλώς εκφράζει μια προσωπική εκτίμηση, μια προσωπική κρίση ή ερμηνεία. Ερμηνεύει ένα ουδέτερο γεγονός ( τη στάση των γονιών στο παιδί τους ) με ένα προσωπικό τρόπο ( το πως το παιδί εκλαμβάνει αυτή τη στάση).

Όμως πρόκειται για 2 διαφορετικά πράγματα.
Η βροχερή μέρα δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια βροχερή μέρα.
 Έτσι είναι.
Η στάση του γονιού στο παιδί, είναι αυτή που είναι.
Πρόκειται για 2 γεγονότα.
Καθετί άλλο είναι κρίση, ετικέτα, ερμηνεία.



Αλλά ποιο είναι το πρόβλημα στο να κρίνουμε ή να βάζουμε ετικέτες;

Η διαστροφή της πραγματικότητας.

Η πίστη στην ετικέτα που βάλαμε ως αληθινή.

Τα αρνητικά συναισθήματα που συνεπάγονται και μας κάνουν ακόμα να υποφέρουμε,  όταν ο πρωταρχικός παράγοντας έχει προ πολλού παρέλθει.

Ο περιορισμός της ελευθερίας μας, εφόσον αντιλαμβανόμαστε κάθε κατάσταση κάτω από ένα συγκεκριμένο πρίσμα, πράγμα που μας στερεί τη δυνατότητα  κάθε άλλης εκδοχής.

Η επανάληψη και η εφαρμογή αυτής της ερμηνείας σε οτιδήποτε σχετίζεται ή μοιάζει μ’ αυτή την ετικέτα.


Να γιατί πχ. ένας αυστηρός πατέρας που μαλώνει το παιδί του, μπορεί να μας κάνει έξω φρενών και να εκφράσουμε μια υπερβολικά δυσανάλογη αντίδραση σε σχέση με το γεγονός καθαυτό.
Διότι ενεργοποιεί (ξανά και ξανά σε κάθε αντίστοιχη περίσταση) εκείνο το ταμπελάκι που λέει:  «Οι γονείς μου ήταν καταπιεστικοί».

Μέχρις ότου μπορέσουμε να διαχωρίσουμε αυτό που συμβαίνει ως ουδέτερο γεγονός,  από τις προσωπικές μας ερμηνείες γι’ αυτό, θα ταλαιπωρούμαστε από όλο αυτό το παλιό στοκ πεποιθήσεων και θα δημιουργούμε ( εμείς οι ίδιοι, κι όχι η μέρα ή ο πατέρας ) μεγαλύτερο ασυνείδητο πόνο στον εαυτό μας, στους γύρο μας και σε καθετί που μας περιβάλει και με το οποίο αλληλεπιδρούμε.




                                                            Από καρδιάς

Παρασκευή 18 Ιανουαρίου 2013

Τα πλαστικά καλαμάκια



Είμαστε όλοι συνδεδεμένο  -   We are all connected



Η ολοζώντανη περιγραφή μιας νέας κοπέλας, που με χιούμορ και ευαισθησία, διηγείται πως, το πλέον τραγικό γεγονός της ζωής της, την οδήγησε στο γνώθι σαυτόν, την ώθησε να βρει την αληθινή της δύναμη που αγνοούσε και μετέτρεψε τη δοκιμασία σε ευλογία.

Πως όλα αυτά που λέμε θεωρητικά για δύναμη, πίστη, θέληση
γίνονται Πράξη μέσα από τις ευλογημένες δοκιμασίες της ζωής….

Πως η αβεβαιότητα οδηγεί στην ελευθερία.

Πως το:   Γιατί εγω;  
μετατρέπεται σε :   Γιατί όχι εγώ;

Και πως:
«Όταν αφήσεις αυτό που ( νομίζεις ότι ) είσαι,
γίνεσαι αυτό που πραγματικά Είσαι».




Σάββατο 12 Ιανουαρίου 2013

Τα συνηθισμένα δώρα

 

Λέγεται  ότι συνήθως  πρέπει να δώσεις για να πάρεις.

Σήμερα το πρωί  ανοίγοντας τα μάτια μας, πήραμε όλοι, πριν προλάβουμε να δώσουμε και χωρίς καν να το ζητήσουμε.

Τι;

Αυτό το συνηθισμένο, σχεδόν καθημερινό, χειμώνα-καλοκαίρι, δώρο στην Ελλάδα:  αντικρίσαμε μια υπέροχη μέρα με ένα λαμπερό ήλιο.

Τόσο συνηθισμένο αλλά και τόσο πολύτιμο! Ένα λαμπρό ήλιο που φτιάχνει την ψυχολογία και  τη διάθεση, που βοηθάει να σηκωθούμε από το κρεβάτι και να κάνουμε οτιδήποτε έχουμε να κάνουμε, πιο ευχάριστα.

Έστω και μια μέρα να μη δούμε τον ήλιο είμαστε όλοι μέσα στην γκρίνια και την κατήφεια… όσο για εκείνους που ζουν σε βόρειες  χώρες, μια ηλιόλουστη μέρα παίρνει διαστάσεις γιορτής , τόσο σπάνια μπορούν να απολαύσουν κάτι τέτοιο εκεί που μένουν.

Αλλά το ερώτημα είναι:
Το συνειδητοποιούμε,  το εκλαμβάνουμε όντως ως δώρο; Ή  ως δεδομένο δηλαδή, συνηθισμένο κι αδιάφορο;

Καιρός να το αναγνωρίσουμε σα δώρο κι ας μην το παρακάμψουμε τόσο γρήγορα,  αλλά ας του δώσουμε τη θέση που του αξίζει στη ζωή μας. Όσο κι αν αυτό είναι τόσο καθημερινό που μοιάζει σχεδόν αόρατο…

Και κάτι άλλο.
Όταν παίρνεις  ένα δώρο πρέπει με κάποιο τρόπο να ανταποδώσεις. Όχι το ίδιο κι όχι σ’ εκείνον που στο έδωσε, αλλά κάπου αλλού, εκεί όπου θα διαπιστώσεις ότι υπάρχει ανάγκη.

Ας μην παραλείψουμε σήμερα – και κάθε σήμερα – να προσφέρουμε κάτι, οτιδήποτε, σε κάποιον που το χρειάζεται – άνθρωπο ή ζώο –  οτιδήποτε κι αν είναι αυτό. Σημασία δεν έχει η ποσότητα αλλά η πρόθεση. Και δεν είναι ανάγκη να ψάξουμε για να βρούμε. Θα βρεθεί μπροστά μας, στο δρόμο μας, με διάφορες μορφές και τρόπους.
Ας μην κάνουμε ότι δεν είδαμε, ότι δεν ξέρουμε, ότι βιαζόμαστε. Ας μην ξεγελάσουμε άλλη μια φορά τον εαυτό μας.

Κάθε πράξη αγάπης και καλοσύνης πάει πολύ πιο μακριά απ’ ότι φανταζόμαστε.
Όπως λέει με πολλή σοφία  η παλιά ρήση: Κάνε το καλό και ριξτο στο γιαλό. Τίποτα δεν είναι ασήμαντο και καμιά προσφορά δεν πάει χαμένη.

Ο ήλιος δεν κάνει εξαιρέσεις. Φωτίζει και ζεσταίνει όλους μας και δε ζητάει αναγνώριση της προσφοράς του.
Ας  μιμηθούμε το παράδειγμά του , κι αυτή τη φορά, πριν προλάβουμε να κρίνουμε, ας δώσουμε μια ευκαιρία στην αγάπη, κι ας προσφέρουμε με χαμόγελο όπου υπάρχει ανάγκη…



                                                        Από καρδιάς

Τρίτη 8 Ιανουαρίου 2013

Το καθρέφτισμα του καθρέφτη

Όταν οι πράξεις των άλλων μας ενοχλούν, δεν φταιν οι άλλοι, αλλά ούτε και οι πράξεις τους.
Αυτό που μας ενοχλεί, μας θυμώνει, μας εκνευρίζει, μας στενοχωρεί στους άλλους, είναι εκείνο το κομμάτι που χρήζει θεραπείας μέσα μας.

Πότε θα έχει θεραπευτεί;
Όταν δε θα έχει την παραμικρή απήχηση μέσα μας το οποιοδήποτε «ολίσθημα» των άλλων.
Όταν θα μπορούμε να επιλέξουμε τι θα πάρουμε και τι θα αφήσουμε πίσω, χωρίς την ελάχιστη συναισθηματική εμπλοκή. Χωρίς την ελάχιστη κριτική ή δυσαρέσκεια εκ μέρους μας.
Όπως όταν διαλέγεις ένα φρούτο ή ένα ρούχο. Δε θυμώνεις ή δε νοιώθεις αναστάτωση επειδή τελικά επέλεξες το μήλο κι όχι το πορτοκάλι.

Και ποια επιλογή είναι η σωστότερη;
Η εκάστοτε δεδομένη επιλογή είναι  Πάντα  η καλύτερη.
Γιατί, δεν υπάρχει σωστή ή λάθος επιλογή από μια ανώτερη ή πιο αποστασιοποιημένη προοπτική.
Βέβαια μια Α επιλογή ίσως μας ταλαιπωρήσει λίγο πιο πολύ από τη Β, αλλά είναι αυτή που θα μας βοηθήσει στην κατανόηση και κατεπέκταση στη θεραπεία.
Όταν η «θεραπεία» επέλθει, η επιλογή αυτή δεν πρόκειται να επανέλθει ποτέ πια, αφού θα έχει εκπληρώσει το λόγο ύπαρξής της.

Γιαυτό όταν οι άλλοι μας ενοχλούν και πριν προβούμε στην όποια αντίδραση, ας κοιταχτούμε στον καθρέφτη.

Δεν είναι στην αντανάκλασή μας, στο είδωλό μας, το ζήτημα,
αλλά στο πρωτότυπο, που βρίσκεται μέσα μας.
Οτιδήποτε μας ενοχλεί «εκεί έξω» θα το λύσουμε, όχι εκεί έξω που αντανακλά, αλλά «εδώ μέσα» απ’ όπου προέρχεται.
Όταν το διορθώσουμε στο πρωτότυπο,
δεν μπορεί παρά να αλλάξει και η εικόνα στον καθρέφτη.