Παρασκευή 28 Δεκεμβρίου 2012

2012 - Α π ο λ ο γ ι σ μ ό ς

                         
                             Τα  Δώρα



Για πολλούς αυτή η χρονιά ήταν δύσκολη, ίσως δυσκολότερη
από πολλές προηγούμενες.
Για μένα ήταν η χρονιά που έφερε τα πάνω-κάτω στη ζωή μου, που άλλαξε τα πάντα δραματικά.

Ήταν η χρονιά – Αυλαία.

Έχασα τη γη κάτω απ’ τα πόδια μου αφού έχασα εκείνο που ήταν το πολυτιμότερο για μένα. Τίποτα δεν είναι πλέον όπως ήταν, ούτε κι εγώ η ίδια.  Η μεταμόρφωση ολοκληρωτική…

Φυσικά, θύμα της ζωής και των καταστάσεων, δεν είμαι. Γνωρίζω ότι εγώ επέλεξα να βιώσω αυτή την εμπειρία – σ’ ένα διαφορετικό επίπεδο συνείδησης, ότι εγώ επέλεξα να ζήσω σε ύψος ( κατά συνέπεια και σε βάθος μια και η σκιά του ύψους είναι το βάθος ), εγώ επέλεξα να μην ακολουθήσω την πεπατημένη ώστε να έχω τώρα σανίδες σωτηρίας, εγώ επέλεξα να μάθω μέσα από τις σκληρές εμπειρίες της απώλειας και του θανάτου.



2012 χρονιά – Σταθμός

Όμως αφού επιβίωσα ( παρά τη συνειδητή θέλησή μου ), ως γνωστόν ό,τι δε σε σκοτώνει…  
Έτσι ο απολογισμός, η συγκομιδή, ιδιαίτερα πλούσια και στο επίπεδο της εμπειρίας και των συνειδητοποιήσεων.
Η εμπειρία μου έδειξε ότι, όταν επιβιώσεις από μια καταστροφική καταιγίδα,  δεν έχεις να φοβηθείς τίποτα πια. Έχεις στη διάθεσή σου ένα στοκ δεδομένων που ακόμα κι αν κάποια στιγμή δειλιάσεις και κάνεις πίσω, θα έρθει μια άμεση υπενθύμιση. Δεν ξέρω πως, αλλά σίγουρα θα έρθει.



Και πόσα Δώρα…

Η Δύναμη είναι από τα σημαντικότερα Δώρα.
«Δεν μπορείς να γνωρίσεις τη δύναμη που έχεις,
μέχρι που, το να είσαι δυνατός, είναι η μόνη επιλογή σου».
Έτσι γνωρίζεις πόσο δυνατός είσαι, πράγμα που δεν έχει καμιά σχέση με τη δύναμη που πίστευες ότι είχες…

Η Αγάπη των άλλων, ανεκτίμητο Δώρο.
Βρέθηκαν στο πλευρό μου άνθρωποι από το πουθενά, που δε θα μπορούσα να διανοηθώ και μου πρόσφεραν απλόχερα, απεριόριστη, ανιδιοτελή αγάπη και στήριξη. Οι φίλοι έγιναν αδέλφια και τώρα ξέρω ότι έχω αμέτρητους αδελφούς και αδελφές στο πλάι μου.

Άλλο  Δώρο είναι η  συνειδητοποίηση της «Παράδοσης».
Έμαθα να εμπιστεύομαι και να παραδίνω καθετί στο Θεό χωρίς ν’ ανακατεύομαι ούτε στη διαδικασία, ούτε στο αποτέλεσμα. Εγώ παραμένω απλός θεατής.

Αμέτρητες συνειδητοποιήσεις, φάροι στα σκοτάδια της ζωής και των φαινομενικά δύσκολων καιρών που διαβαίνουμε…όπως για παράδειγμα ότι η αξία της ζωής βρίσκεται στην κάθε μικρή στιγμή, στο κάθε Τώρα.
Είναι κι άλλα,  κι άλλα πολλά.



Αλλά το πιο αναπάντεχο και το πιο πολύτιμο Δώρο ήρθε στο τέλος.
Πως;
Από κάτι πολύ απλό: από την ερώτηση που κάνουν πολλοί στο τέλος του χρόνου: «Τι θα ήθελες να σου φέρει ο καινούργιος χρόνος;»

Καθένας έχει κάποιες επιθυμίες όπως είναι φυσικό.
Τι θα ήθελα να μου φέρει ο καινούργιος χρόνος;

Κι αφού πέρασε μια σειρά πραγμάτων από το μυαλό μου, ξαφνικά κατάλαβα ότι, κανένα από όλα αυτά δεν είναι αληθινά σημαντικό. Τίποτα δεν έχει πραγματική αξία.  Ό,τι έχω μου αρκεί.  Μου αρκεί για να παίξω το παιχνίδι της ζωής  όσο ακόμα διαρκέσει.

Το μεγαλύτερο εμπόδιο στη ζωή είναι οι φόβοι μας. Αυτοί μας αναστέλλουν από την υλοποίηση των ονείρων μας και μας σπρώχνουν συνεχώς στο κυνήγι της ασφάλειας μέσα από μια επίπεδη ζωή.
Κι ο μεγαλύτερος ενδόμυχος φόβος, ο φόβος του θανάτου. Ωστόσο μεγαλύτερος από τον φόβο του δικού μας θανάτου είναι ο φόβος του θανάτου των αγαπημένων μας ανθρώπων. Εκεί βρίσκεται ένα σημείο αιχμής για πολλούς.
Όταν αυτό εκ των πραγμάτων «ξεπεραστεί» ή αλλιώς βιωθεί, αυτό είναι και το τέλος του φόβου.
Και είναι τότε που έρχεται το Δώρο. Το μεγαλύτερο Δώρο.

Το Δώρο της Ελευθερίας.

Δεν κρατιέμαι από τίποτα τώρα πια. Ούτε από την ελπίδα ούτε από τον φόβο.
Έχασα τα πάντα ( αυτό που αντιπροσώπευε τα πάντα για μένα ). 
Πέθανα, κατά ένα τρόπο.


Κάποτε το Σύμπαν μου έφερε ένα Δώρο.
Παίρνοντάς το, το αντικατέστησε με ένα άλλο. Το πολυτιμότερο αγαθό.


Την Ελευθερία Μου!


Πώς να μην είμαι ευγνώμων;!!


                                                                           
Απο καρδιάς