Τετάρτη 28 Νοεμβρίου 2012

Μ’ αγαπώ;



Μ’ αγαπώ;

Δηλαδή, αν αγαπώ εγώ εμένα; Κατάλαβα καλά;

Δόξα το Θεό ποτέ δεν υπήρξα τόσο εγωίστρια ώστε να σκέφτομαι μόνο τον εαυτό μου. Να ασχολούμαι με το τι μου αρέσει να κάνω, να αγοράζω ρούχα και αντικείμενα για να νοιώθω όμορφα και όμορφη, να διασκεδάζω και να βγαίνω για να νοιώθω χαρούμενη, να ταξιδεύω και να ερευνώ για να νοιώθω γεμάτη.

Όμως όλα αυτά τα κάνω για τους άλλους. Γιατί… δεν είμαι εγωίστρια.

Κάνω τα πάντα για τον άντρα μου και τα παιδιά μου. Για τους γονείς και τ’ αδέλφια μου. Για όλους τους συγγενείς και τους φίλους. Φροντίζω καθημερινά να καλύπτω τις ανάγκες όλων και να μην ξεχνώ απολύτως τίποτα. Υπάρχει πάντα φαγητό μαγειρεμένο για την οικογένεια, τα φροντιστήρια των παιδιών και οι εξωσχολικές τους δραστηριότητες πάντα σε προτεραιότητα υπάρχουν δεν υπάρχουν χρήματα, οι γιατροί των γονιών πάντα καλοπληρωμένοι κι εγώ φυσικά πάω πρώτη και φεύγω τελευταία από τη δουλειά.
Είμαι η προσωποποίηση του αλτρουισμού! Έτσι έχω μάθει εγώ. Να μην είμαι εγωίστρια, να μην κοιτάω τον εαυτό μου… Οι άλλοι έχουν πάντα προτεραιότητα.

Η αλήθεια είναι ότι που και που νοιώθω την ανάγκη να κάνω κάτι και για μένα. Να πάω μια βολτούλα χαλαρά, να δω καμιά φίλη ή να αγοράσω κάτι. Αλλά αμέσως σκέφτομαι ότι για μένα δεν υπάρχει ούτε χρόνος ούτε οικονομικά περιθώρια. Τα έξοδα της οικογένειας τρέχουν κι οι ανάγκες των παιδιών πιεστικές. Κι έτσι κάνω πάντα πέρα τις δικές μου ανάγκες. Δεν είναι καιροί για σπατάλες. Προέχουν οι υποχρεώσεις….
Ας όψεται η … κυβέρνηση… αλλά γιατί τα σκέφτομαι όλα αυτά; Α ναι!

Κάποιος στην τηλεόραση ρώτησε μια γυναίκα που μου έμοιαζε: «αγαπάς τον εαυτό σου; Σ’ αγαπάς;»
Κι από κει ξεκίνησαν όλες αυτές οι σκέψεις.
Αν είχε ρωτήσει εμένα,  αυτά θα είχα απαντήσει.




Πόσοι από μας δεν πιστεύουν  ότι το να αγαπάς τον εαυτό σου ισοδυναμεί με εγωισμό, ενώ αντίθετα το να αγαπάς και να προσφέρεις στους  άλλους παραμερίζοντας τον εαυτό σου σημαίνει αλτρουισμός;

Είναι όμως έτσι;

Αν εγώ είμαι λυπημένη, κακόκεφη, αποκαρδιωμένη, η οικογένειά μου μπορεί να είναι χαρούμενη κι αισιόδοξη και να βιώνει θετικά συναισθήματα;

Κι αν εγώ δεν προσφέρω  αγάπη και σεβασμό σε μένα την ίδια, πως μπορώ να περιμένω αγάπη και σεβασμό από τους άλλους;
Γιατί πως μπορείς να ζητάς από τον άλλο να σέβεται και να αγαπάει κάποιον ή κάτι που εσύ ο ίδιος έχεις απορρίψει με ποικίλους τρόπους ή που δεν πιστεύεις ότι αξίζει;

Αν δε φορτίσω την μπαταρία στο κινητό μου δε θα μου δώσει τη δυνατότητα επικοινωνίας. Το ίδιο ισχύει και για τις δικές μου μπαταρίες.

Όση αγάπη κι αν λάβω, ποτέ δε θα μπορέσει να καλύψει τις εσωτερικές μου ανάγκες και θα βιώνω μόνιμα έλλειψη, αν  αυτή η αγάπη δεν προέλθει κατά κύριο λόγο, από μένα την ίδια σε μένα την ίδια.
Η αγάπη των άλλων θα έχει ουσιαστική απήχηση μέσα μου μόνο αν πρώτη εγώ αρχίσω να φροντίζω τον εαυτό μου, να τον   θρέφω ενεργειακά, να  γίνω εγώ η ίδια ο γονιός του μέσα μου παιδιού.

Μόνο που για να κάνω κάτι τέτοιο θα χρειαστεί να επαναπροσδιορίσω κι ενδεχομένως να αλλάξω μια παλιά πεποίθηση που λέει:


Με αγαπώ = Εγωισμός.

Είναι εγωισμός να ασχολούμαι μόνο με τον εαυτό μου αδιαφορώντας για τους άλλους.

Δεν είναι εγωισμός  να φροντίζω, να προσφέρω και να γεμίζω ενεργειακά τον εαυτό μου ώστε να μπορώ να προσφέρω ακόμα περισσότερα στους άλλους.

Δεν είναι εγωισμός να δίνω το παράδειγμα στα παιδιά μου και στους γύρο μιας υγιούς αγάπης και σεβασμού προς τον εαυτό μου.

Δεν είναι εγωισμός να βρίσκω χρόνο για να κάνω τα  πράγματα που τονώνουν την αυτοπεποίθησή μου και μου κάνουν καλό.

Δεν είναι εγωισμός να θρέφω και να ενδυναμώνω τον «καλό λύκο» μέσα μου.


Η ισορροπία και η εναρμονισμένη σχέση που θα έχω εγώ με μένα θ’ αντανακλά στην οικογένεια και σε όλο μου τον περίγυρο.

Όταν κάποιος είναι ικανοποιημένος είναι πιο γενναιόδωρος με τους άλλους.

Αν δεν έχω πως θα δώσω;

Όταν έχουν εξαντληθεί όλα τα εσωτερικά μου αποθέματα από πού θα αντλήσω για να προσφέρω εκεί που υπάρχει ανάγκη;

Αν δεν είμαι έτοιμος να αγαπήσω ολοκληρωτικά τον εαυτό μου, πως θα καταφέρω κάτι τέτοιο για τους άλλους;

Ή μήπως γεννήθηκα για να ταλαιπωρήσω να κακοποιήσω και να καταπιέσω τον εαυτό μου;

Αν η απάντηση σ’ αυτή την ερώτηση είναι δύσκολη, βάλτε στη δική σας θέση το παιδί σας. Γιατί ο Κωστάκης ή η Μαιρούλα ήρθαν σ’ αυτή τη ζωή; Για να πονέσουν, να υποφέρουν και να μαστιγώνουν τον εαυτό τους σε κάθε τους λάθος;

 Εσείς που είστε οι γονείς τους προσπαθείτε να προσφέρετε  αγάπη άνευ όρων στα παιδιά σας με κάθε τρόπο, έτσι δεν είναι;

Αρχίστε λοιπόν αυτή την αγάπη και τον σεβασμό να τα προσφέρετε στο μικρό παιδάκι που έχετε μέσα σας. Που εκλιπαρεί για μια σταγόνα από το χρόνο σας, για μια στιγμή της προσοχής και της φροντίδας σας.
Όταν αυτό το εσωτερικό παιδάκι, δε λέω ικανοποιηθεί, αλλά κάπως  καταπραΰνει την ανάγκη του για ενδιαφέρον, όταν του δώσετε την αγάπη που απεγνωσμένα ζητάει, τότε θα είστε έτοιμοι και γεμάτοι για να προσφέρετε και στα εξωτερικά σας παιδιά. Τότε θα είστε έτοιμοι να καλύψετε τις ουσιαστικές, τις βαθύτερες ανάγκες τους αντί να επικεντρώνεστε  κυρίως στην κάλυψη των εκάστοτε καταναλωτικών τους αναγκών…


Μ’ αγαπώ;

Α π ό δ ε ι ξ η !!!

Κι αν όχι τώρα, πότε;





Τετάρτη 21 Νοεμβρίου 2012

Ε υ γ ν ω μ ο σ ύ ν η - de profundis





Αυτή τη φορά δε θα αναφερθώ γενικά  αλλά προσωπικά, γιατί η Ευγνωμοσύνη είναι υπόθεση προσωπική του καθενός ξεχωριστά.

Για πολλά συνεχή χρόνια το μόνο που μπορούσα να δω ήταν πάντα αυτά που δεν είχα κι όχι αυτά που είχα. Η οπτική μου γωνία ήταν εστιασμένη στην έλλειψη όπως επίσης και στο τι θα μπορούσα ακόμα να έχω…
Είχα τόσα πολύτιμα πολλά, αλλά τα μάτια μου ήταν τυφλά σ’ αυτά κι επέμεναν να κοιτάζουν εκείνα που ο νους μου φανταζόταν ότι θα μπορούσα να αποκτήσω, εκείνα που οι άλλοι είχαν,  ενώ εγώ όχι.

Κάποια στιγμή έγινε το θαύμα.
Ήρθε η κατανόηση και μαζί μ’ αυτήν η Ευγνωμοσύνη.
Άρχισα να χαίρομαι και να νοιώθω Ευγνωμοσύνη για καθετί που είχα, μεγάλο ή μικρό και κατά παράδοξο τρόπο, όσο εγώ ένοιωθα έτσι, τόσο αυτά αυξάνονταν!
Έπαψα να εστιάζομαι στην έλλειψη και όλως δια μαγείας, η έλλειψη έπαψε να εστιάζεται σε μένα. Κατά παράξενο τρόπο, με ξέχασε!
Και στη συνέχεια έγινε κάτι ακόμα πιο εκπληκτικό: Έπαψα να αισθάνομαι ότι μου λείπει το παραμικρό! Άρχισα να γιορτάζω στην κυριολεξία για το καθετί που έρχεται στη ζωή μου και συνεχίζει να υπάρχει.
Τα δεδομένα στη ζωή μου έχασαν τα πρωτεία και μαζί μ’ αυτά και την εξέχουσα θέση που κατείχαν στο παρελθόν. Τίποτα πλέον δεν ονομάζω δεδομένο. Αντίθετα θεωρώ Δώρο καθετί που εμφανίζεται, καλό ή κακό ( γνωρίζω πλέον ότι το επονομαζόμενο «κακό» έρχεται για να μου μάθει και να με δυναμώσει και το επονομαζόμενο «καλό» έρχεται για να με χαροποιήσει και να με ανταμείψει). Νοιώθω ευγνώμων για το κάθε Δώρο και για όσο αυτό διαρκεί. Μετά το αποχαιρετώ χωρίς να το κάνω θέμα, ενώ ταυτόχρονα το ευχαριστώ για την παραμονή του στη ζωή μου καθώς και για τα όσα ήρθε να μου διδάξει.

Το ακόμα περισσότερο, το ακόμα καλύτερο, το ακόμα ωραιότερο ανήκουν στο παρελθόν. Στο παρόν μου αυτό που έχω, εδώ και τώρα, μου αρκεί. Είναι αρκετό έτσι ακριβώς όπως είναι. Χωρίς κανένα ρετουσάρισμα.

Τώρα πλέον αν πάρω ένα χοντρό τετράδιο κι αρχίσω να απαριθμώ όλα τα πράγματα για τα οποία είμαι ευγνώμων, νομίζω ότι το τετράδιο δε θα με φθάσει…

Δεν πιστεύω πια ότι οι άνθρωποι και τα πράγματα δικαιωματικά μου ανήκουν και ότι η ζωή – ο θεός… είναι υποχρεωμένη να μου τα προσφέρει.
Τώρα ρωτάω τον εαυτό μου:                   
Εσύ τι προσφέρεις;
Τι δίνεις;
Τι έχεις δώσει για να αξίζεις να λάβεις;

Το μόνο που θεωρώ πραγματικά δεδομένο είναι  το  Δίνω.
Το  παίρνω  είναι προαιρετικό και καθόλου αναγκαίο.
Δε θεωρώ ότι οι άλλοι πρέπει να με ευχαριστήσουν ντε και καλά για την κάθε μου προσφορά. Γιατί τώρα γνωρίζω ότι όσο πιο αθόρυβη είναι η προσφορά  τόσο πιο ανιδιοτελής είναι.


Όσο για όλα εκείνα που έχω και δέχομαι καθημερινά στη ζωή μου με κάθε ορατό ή αόρατο τρόπο, με κάθε ηχηρό ή ανεπαίσθητο τρόπο,  μια μόνο λέξη βγαίνει συνεχώς από το στόμα και την καρδιά μου:


Ευχαριστώ!!!



                                         Από καρδιάς







Σάββατο 17 Νοεμβρίου 2012

Τελεία και κόμμα


Ποτέ μη βάζεις τελεία
εκεί που ο Θεός έβαλε κόμμα.


Τα μηνύματα έρχονται με χίλιους τρόπους αρκεί να αναπτύξουμε τρόπους πρόσληψης.

Συνήθως όποιος βιώνει μια οδυνηρή ανθρώπινη απώλεια οδηγείται στην τελεία.

Αλλά επειδή τα φαινόμενα απατούν
μήπως το κόμμα,
που σημαίνει την παράδοση στο Θέλημα του Θεού,
είναι το βαθύτερο μήνυμα  γι’ αυτόν που μένει πίσω;


Η παράδοση και η εμπιστοσύνη στο ότι
το έργο διακόπηκε προσωρινά
αλλά δεν τέλειωσε ακόμα ….





Κυριακή 11 Νοεμβρίου 2012

Γράμμα μιας έφηβης κόρης στον μπαμπά της


Ένας πατέρας μπαίνει στο δωμάτιο της κόρης του.  
Εκείνη λείπει, αλλά υπάρχει ένα γράμμα πάνω στο κρεβάτι της.
Αρχίζει να σκέφτεται τα χειρότερα και με τρεμάμενα χέρια ανοίγει το γράμμα και διαβάζει:
 

 
Αγαπημένε μου μπαμπά,


Λυπάμαι πολύ που βρίσκομαι στη δυσάρεστη θέση να σου πω πως έφυγα με το καινούριο μου αγόρι.
Βρήκα επιτέλους την αληθινή αγάπη!

Αχ, να μπορούσες μόνο να τον έβλεπες! Είναι τόσο όμορφος με τα τατουάζ και τα σκουλαρίκια, και τόσο αγέρωχος πάνω στη μεγάλη και γρήγορη μηχανή του!

Αλλά δεν είναι μόνο αυτό…
Επιτέλους είμαι έγκυος! Ο Αμπντούλ λέει ότι θα είμαστε μια χαρά στο τροχόσπιτό του καταμεσής στο δάσος και θέλει να κάνουμε πολλά παιδιά. Αυτό βέβαια είναι και το δικό μου όνειρο!

Ανακάλυψα επίσης πως η μαριχουάνα δεν κάνει κακό. Γι' αυτό αποφασίσαμε να την καλλιεργούμε για εμάς και τους φίλους μας όταν θα ξεμένουμε από κοκαΐνη και έκσταση.
Εν τω μεταξύ, ελπίζω η επιστήμη να βρει σύντομα τη θεραπεία για το AIDS και να μπορέσει ο Αμπντούλ να γίνει καλά! Το αξίζει!

Μπαμπάκα μου, δε θέλω να ανησυχείς για μένα. Είμαι πια 15 ετών και ξέρω να φροντίζω τον εαυτό μου, Κι έπειτα, ο Αμπντούλ είναι τόσο δυνατός με τη σοφία και την πείρα των 47 χρόνων του! Με καθοδηγεί και με συμβουλεύει με τον καλύτερο τρόπο για τις επιλογές μου, όπως για την επιλογή μου να ασπαστώ τον ισλαμισμό. Ελπίζω να έρθω να σε βρω σύντομα, έτσι θα σου δοθεί η ευκαιρία να γνωρίσεις τα εγγονάκια σου.

           Το λατρεμένο σου κοριτσάκι!!




ΥΓ:   
                      
Πλάκα σου κάνω, μπαμπά!!  coolare!!
Είμαι στη Μαρία.
Απλώς ήθελα να σου πω πως στη ζωή υπάρχουν πολύ χειρότερα πράγματα από τους βαθμούς του τριμήνου που θα βρεις στο κομοδίνο!!!!!!!!!!
 




Σ'αγαπώ!!...

Τρίτη 6 Νοεμβρίου 2012

Ποιος είμαι;


Είμαι το σώμα μου.
Είμαι ο νους μου μαζί με τις σκέψεις του.
Είμαι τα συναισθήματά μου.
Είμαι τα πιστεύω μου.
Είμαι οι πράξεις μου.

Μακάρι νάξερα ποιος στ’ αλήθεια είμαι…

Μήπως…. δεν είμαι ακριβώς όλα αυτά, αλλά,
έχω ένα σώμα
έχω ένα νου
έχω σκέψεις και συναισθήματα
έχω κάποια πιστεύω
έχω ένα τρόπο δράσης μέσα από τις πράξεις μου;


Μα αν όλα αυτά δεν είμαι,  αλλά απλώς τα έχω,
τότε,  Εγώ ποιος τελικά είμαι;


Είμαι η συνειδητότητα.
Ή αλλιώς, η επίγνωση.
Ή αλλιώς ο χώρος όπου συμβαίνουν όλα αυτά.
Είμαι ο χώρος όπου υπάρχει το σώμα μου,
                                                  οι σκέψεις μου,
                                                  τα συναισθήματά μου,
                                                  οι πεποιθήσεις μου,
                                                  οι πράξεις μου.
Όλα αυτά δε θα είχαν δυνατότητα ύπαρξης αν δεν υπήρχε ένα πεδίο να τα εμπεριέχει.


Επομένως, δεν είμαι το σώμα μου αλλά ο χώρος που φιλοξένει το δικό μου μαζί με όλα τα άλλα σώματα.
Δεν είμαι οι σκέψεις αλλά ο χώρος που φιλοξενεί σκέψεις, συναισθήματα, πεποιθήσεις, πράξεις, γεγονότα, δεδομένα κοκ.


Οι σκέψεις, τα συναισθήματά μου, το ίδιο μου το σώμα, είναι όλα εφήμερα, προσωρινά, φθαρτά, πεπερασμένα. Πηγαινοέρχονται, εμφανίζονται κι εξαφανίζονται σαν τα συναισθήματα και τις σκέψεις μου που μοιάζουν τόσο φευγαλέα και ευμετάβλητα!


Όμως Εγώ Είμαι.
Είμαι ο Ουρανός, όχι μόνο τα σύννεφα.
Είμαι ο Ήλιος, όχι μόνο οι ακτίνες του.
Είμαι ο υπολογιστής, όχι μόνο τα δεδομένα του.
Είμαι η θάλασσα, όχι μόνο τα κύματά της.

Τα σύννεφα, οι ακτίνες, τα κύματα είναι μέρος αυτού που είμαι, αλλά μόνο ένα ελάχιστο μέρος. Είναι μόνο εκείνο που φαίνεται ή αλλιώς,  η μορφή.

Τι γίνεται όμως μ’ εκείνο που δε φαίνεται;

Ο αέρας δε φαίνεται και γίνεται ορατός όταν φυσάει μόνο. Όμως είναι απολύτως υπαρκτός άσχετα αν δεν τον αντιλαμβανόμαστε με τις αισθήσεις μας παρά μόνο κάτω από κάποιες συγκεκριμένες συνθήκες.

Όπως ο αέρας έτσι η ανθρώπινη και κάθε μορφή ύπαρξης είναι πολύ ευρύτερη, απεριόριστη, άφθαρτη, περιεκτική.

Γιατί όμως εγώ την βλέπω τόσο περιορισμένη;

Διότι δε μπορώ να διακρίνω παρά μόνο την κορυφή του παγόβουνου. Όλο το τεράστιο βουνό που κρύβεται από κάτω είναι αόρατο για τα ανθρώπινα μάτια μου και τις αισθήσεις μου γενικώς. Έτσι πιστεύω στην ψευδαίσθηση αυτού που βλέπω και μπερδεύω το μέρος με το όλο.

Και τι να κάνω για να μη συνεχίσω να τα μπερδεύω;

Είναι απλό. Κάθε πρωί που ανοίγω τα μάτια μου να παίρνω ξανά και ξανά μια εσωτερική απόφαση σχετικά με το που θα δώσω την προσοχή μου κατά τη διάρκεια της μέρας. Σε εκείνο που δεν είμαι ( σκέψεις, συναισθήματα, πράξεις, γεγονότα κλπ) ή σε εκείνο που πραγματικά είμαι ( τον απεριόριστο χώρο μέσα στον οποίο συμβαίνουν όλα αυτά; )
Εν ολίγοις στη μορφή με τις άπειρες παραλλαγές της ή στο άμορφο;


Η επιλογή αυτή είναι που θα καθορίσει το τι θα προσελκύσω και το τι θα βιώσω σήμερα.
Η επιλογή αυτή είναι που θα καθορίσει την ποιότητα  και το περιεχόμενο της εμπειρίας μου πάνω στη γη.



Και να θυμάμαι: Η επιλογή είναι δική μου, μόνο δική μου και κανενός άλλου.

                                                                           Απο καρδιάς