Τρίτη 30 Οκτωβρίου 2012

Τα βασικά … των βασικών


 Άνευ αυτών το πτυχίο φαίνεται χλωμό….



Να μη θέλω να έχει ήλιο, ενώ βρέχει!
Το να ζητάω εκείνο που θέλω εγώ, ενώ ήδη υπάρχει κάτι άλλο, μοιάζει νοσηρό.

Να επιστρέφω ξανά και ξανά στο Τώρα.
Το παρελθόν είναι νεκρό, ζει μόνο στο μυαλό μου.  Το μέλλον δεν είναι παρά μια σκέψη, μια φαντασίωση  που, αν και εφόσον υπάρξει, θα υπάρξει και πάλι στο παρόν.

Να μη ζητάω το μόνιμο από το προσωρινό.
Το «για πάντα» δεν υφίσταται. Στην καλύτερη περίπτωση υπάρχει το: προσωρινά ή το: για όσο.. Στην ουσία δεν έχει νόημα να ζητάω κάτι από εκεί που δε γίνεται να το πάρω.

Στον κόσμο του κέρδους και της απώλειας, τίποτα δεν έχει
απόλυτη σημασία ή αξία. Δεν είναι τίποτα τόσο σημαντικό όπως δείχνει. Καθετί έχει σχετική σημασία και αξία.

Τα πράγματα δεν είναι όπως φαίνονται.

Όταν έχω συνείδηση αυτού που συμβαίνει μέσα μου, ο εξωτερικός κόσμος αποκτά μια διαφορετική ποιότητα.

Το «έξω» από μένα δεν είναι σταθερό, αλλά χαρακτηρίζεται από την απόχρωση των εκάστοτε γυαλιών μου. Καλό είναι να το θυμάμαι κάθε φορά που ετοιμάζομαι να κρίνω και να πιστέψω στην αλήθεια της κρίσης μου.

Η αλλαγή και η απώλεια είναι θέματα που θα χρειαστεί να αντιμετωπίσω και να διαχειριστώ αργά ή γρήγορα.
Η προσπάθειά μου να τα αγνοήσω δε θα με γλυτώσει ούτε από την ταλαιπωρία ούτε από τον πόνο.

Δε χρειάζεται Να προσπαθώ
                        Να κάνω
                        Να έχω
                        Να αποκτώ
                             αλλά
Μόνο να Είμαι και να πηγαίνω όπου με πάει η Ροή.





Συμπέρασμα:
Ας κατεβάσω τον πήχη κι ας χαλαρώσω ως έχει!






Τετάρτη 24 Οκτωβρίου 2012

Γίνε λίμνη


Μια φορά κι ένα καιρό ήταν ένας σοφός γέροντας δάσκαλος.
Είχε βαρεθεί να ακούει τον μαθητή του να παραπονιέται συνεχώς έτσι μια μέρα αποφάσισε να τον στείλει να του φέρει λίγο αλάτι.

Όταν εκείνος γύρισε πίσω, ο δάσκαλός του είπε να ρίξει μια γερή δόση σε ένα ποτήρι  και μετά να το πιεί.

«Τι γεύση έχει;» ρώτησε ο δάσκαλος.

«Πικρή» είπε ο μαθητής.

Τότε ο δάσκαλος είπε στο νεαρό να πάρει άλλη μια χούφτα αλάτι και μετά να το ρίξει στην κοντινότερη λίμνη. Ο μαθητής έκανε ότι του είπε. Έπειτα ο δάσκαλος του είπε να το δοκιμάσει πίνοντας από το νερό της λίμνης και τον ξαναρώτησε τι γεύση έχει.

«Γεύση φρεσκάδας» απάντησε ο μαθητής.

«Το αλάτι το ένοιωσες καθόλου;» ρώτησε ο δάσκαλος.

«Όχι» απάντησε ο νέος.



Στο σημείο αυτό ο δάσκαλος έπιασε τα χέρια του μαθητή και του είπε:
«Ο πόνος στη ζωή είναι καθαρό αλάτι.
 Η ποσότητα του πόνου παραμένει η ίδια.
Όμως η ποσότητα της πίκρας που δοκιμάζουμε, εξαρτάται κάθε φορά από το δοχείο εκείνο μέσα στο οποίο βάζουμε τον πόνο.

Έτσι,
το μόνο πράγμα που έχεις να κάνεις όταν υποφέρεις
είναι να διευρύνεις την αίσθηση των πραγμάτων…
Πάψε να είσαι το ποτήρι.
Γίνε η λίμνη!»


Όλοι έχουμε την τάση να πιστεύουμε ότι ο δικός μας πόνος πονάει πιο πολύ. Κι όταν πονάμε γινόμαστε ακόμα περισσότερο το κέντρο του κόσμου. Ο εγωισμός αυξάνεται πόσο μάλλον όταν είναι και δικαιολογημένος… Αυτό και μόνο του επιτρέπει να βγει έξω να διαδηλώσει με σημαίες και με ταμπούρλα….

Και ποιο το αποτέλεσμα;
Ο πόνος αυξάνεται διότι ως γνωστόν σε ότι εστιαζόμαστε δε συρρικνώνεται αλλά μεγεθύνεται. Όσο μικρότερο το ποτήρι, τόσο μεγαλύτερος ο πόνος. Όσο πιο κοντινή η απόσταση απ’ όπου τον βιώνουμε, τόσο πιο απέραντος μοιάζει.

Αν όμως βυθίσουμε τον πόνο μας στη απύθμενη λίμνη του πανανθρώπινου πόνου και μετά κοιτάξουμε τη λίμνη από το απέναντι βουνό θα συνεχίσει να έχει την ίδια ένταση, την ίδια σημαντικότητα και το ίδιο βάθος;

Μια δοκιμή θα μας πείσει.


                                                                           Απο καρδιάς


Πέμπτη 18 Οκτωβρίου 2012

Θαυμάτων…. άφιξη (οδηγός προσέλκυσης )






Αν ανοίξεις την καρδιά και τη ζωή σου στα Θαύματα, αυτά θα  βρουν τον τρόπο να τρυπώσουν μέσα, ενώ εσύ θα στέκεις ακόμα με το στόμα ανοιχτό και θα αναρωτιέσαι για το πώς…

                        ΟΜΩΣ

Τα Θαύματα έρχονται:
¨   Όταν τα πιστεύεις
¨   Όταν τα προσκαλείς
¨   Όταν αφήνεσαι σ’ αυτά
¨   Όταν τα ξεχνάς
¨   Όταν παραιτείσαι από κάθε προσπάθεια να επηρεάσεις την τύχη τους.


        Εντούτοις

Κατά μυστήριο τρόπο τα Θαύματα εμφανίζονται

εκεί που Δεν τα περιμένεις
εκεί που Δεν τα σκέφτεσαι
κι έρχονται με τους πιο αναπάντεχους και ανορθόδοξους τρόπους.

Αν δεν ήταν έτσι δε θα λεγόντουσαν και Θαύματα. Θα λεγόντουσαν: Προγραμματισμένα συμβάντα!


 Αυτά από την κατ’ επανάληψη προσωπική μου εμπειρία.
Και στα Δικά σας!!





                                                                       Από καρδιάς







Κυριακή 14 Οκτωβρίου 2012

Έμαθα

 
Έμαθα  
 
Ότι η συγχώρεση και η ευγνωμοσύνη
είναι οι μεγαλύτερες καθαρτήριες δυνάμεις.


Ότι το να ζω το Τώρα
 είναι η μεγαλύτερη δύναμή μου.
Σημαντικότερο από το αναμάσημα του παρελθόντος και την αβεβαιότητα του μέλλοντος.


Ότι τα πάντα βρίσκονται μέσα μου.
Το έξω είναι απλή αντανάκλαση.
Έτσι,
 ό,τι θέλω να διορθώσω στη ζωή μου εξωτερικά,
πρέπει να το κάνω μέσα μου.
Δηλαδή εκεί που  βρίσκεται η αιτία.


Ότι οι φόβοι δεν υπάρχουν. Είναι φαντάσματα.


Ότι δεν διορθώνεις  κάτι  καταδικάζοντάς το.



                                Από καρδιάς

Τετάρτη 10 Οκτωβρίου 2012

Ο καπνός

Μια φορά κι ένα καιρό ήταν ένας άνθρωπος που γλύτωσε από ένα ναυάγιο. Κατάφερε κολυμπώντας να φθάσει σε ένα μικρό έρημο νησάκι.
Προσευχόταν θερμά στο Θεό για να τον γλυτώσει. Κάθε μέρα παρατηρούσε τον ορίζοντα ψάχνοντας για βοήθεια αλλά χωρίς αποτέλεσμα.

Εξουθενωμένος κατάφερε να φτιάξει τελικά ένα καλυβάκι από παλιόξυλα που είχε βγάλει η θάλασσα στην ακτή για να προστατευτεί από τα στοιχεία της φύσης.

Ώσπου μια μέρα που είχε πάει πιο μακριά για να βρει κάτι  να φάει, γύρισε στο σπιτάκι του και το βρήκε παραδομένο στις φλόγες και τον καπνό να φθάνει στον ουρανό. Αυτό ήταν και το χειρότερο που θα μπορούσε να του συμβεί!
Είχε πια χάσει τα πάντα! Φούντωσε από πίκρα και θυμό και είπε κλαίγοντας:

«Θεέ μου, πως μπόρεσες να μου κάνεις κάτι τέτοιο!»

Πρωί πρωί την άλλη μέρα ξύπνησε από το θόρυβο  που έκανε ένα πλοίο που πλησίαζε το νησί για να τον σώσει.

«Πως ξέρατε πως είμαι εδώ;»

«Μα είδαμε το σινιάλο σου με τον καπνό» του απάντησαν…..





Ο λαός μας έχει μια πολύ σοφή παροιμία:
Ουδέν καλόν αμιγές κακού.

Γιατί όμως;

Μήπως διότι ποτέ δεν ξέρουμε τι είναι πραγματικά καλό; Ποιος θα μπορούσε να αποφανθεί με βεβαιότητα ότι εκείνο που θεωρεί καλό θα τον οδηγήσει στα σίγουρα στην καλύτερη έκβαση;
Πόσοι άνθρωποι έγιναν καλύτεροι, σοφότεροι και έβγαλαν προς τα έξω τον καλύτερο εαυτό τους μέσα από ιδιαίτερα δύσκολα βιώματα;

Ίσως το «δεν ξέρω» είναι μια ορθότερη στάση ζωής κι εκείνη που μπορεί να οδηγήσει στο να μάθω – μια κι αν πιστεύεις ότι ξέρεις δεν υπάρχει κάποιος  λόγος να μπεις στον κόπο να μάθεις ….

Ίσως το «παραιτούμαι, αφήνομαι και παύω να προσπαθώ» όσο παθητικό κι αν ηχεί στα δυτικά αυτιά μας,  να είναι αυτό που μπορεί να φέρει τη βοήθεια που χρειαζόμαστε όταν έχουμε ναυαγήσει σε ένα νησί…



Πέμπτη 4 Οκτωβρίου 2012

Ο σκύλος και οι διακοπές σας



Κάποιος έγραψε ένα γράμμα σ’ ένα ξενοδοχείο, σε μια πόλη  που σκόπευε να επισκεφτεί στη διάρκεια των διακοπών του.   

 Έλεγε τα εξής:

«Θα ήθελα πάρα πολύ να φέρω μαζί μου τον σκύλο μου. Είναι καθαρός και περιποιημένος και συμπεριφέρεται άψογα. Θα μου επιτρέπατε να τον κρατήσω στο δωμάτιό μου μαζί μου το βράδυ;»

Η απάντηση ήρθε αμέσως από τον ιδιοκτήτη του ξενοδοχείου:

« Έχω αυτό το ξενοδοχείο εδώ και πολλά χρόνια. Σ’ όλο αυτό το διάστημα ποτέ κανένας σκύλος δε μου έκλεψε τις πετσέτες, τα κλινοσκεπάσματα ή τους πίνακες από τους τοίχους.
Ποτέ δε χρειάστηκε να διώξω από το ξενοδοχείο μου μέσα στη νύχτα ένα σκύλο επειδή ήταν μεθυσμένος  και συμπεριφερόταν άσχημα. Και ποτέ κανένας σκύλος δεν το έσκασε για να μην πληρώσει το λογαριασμό..
Ναι, ο σκύλος σας είναι ευπρόσδεκτος στο ξενοδοχείο.
Αν ο σκύλος σας είναι πρόθυμος να εγγυηθεί για σας, μπορείτε να έρθετε και να μείνετε κι εσείς».