Τετάρτη 26 Σεπτεμβρίου 2012

Ο πλούτος του κάθε σήμερα



Στη γήινη διάρκεια του βίου μας βρισκόμαστε κατά καιρούς μπροστά σε κάποια γεγονότα εξαιρετικά ευχάριστα είτε ιδιαίτερα δυσάρεστα.
Θα μπορούσαμε να δούμε τα ευχάριστα ως δώρα και τα δυσάρεστα ως δοκιμασίες.

Το θέμα είναι ότι κατά κανόνα δεν αξιολογούμε, ούτε τα μεν ούτε τα δε, γι’ αυτό που είναι. Συνήθως εκλαμβάνουμε τα δώρα, όχι ως ευλογίες ή θαύματα, αλλά απλά ως τυχαία, ευχάριστα περιστατικά και συχνά ως δεδομένα.
Όσο για τις δοκιμασίες, δεν τις βλέπουμε ως ευκαιρίες για μια πληρέστερη προσέγγιση στο βαθύτερο εαυτό μας και στα μυστήρια της ύπαρξης, αλλά τις θεωρούμε ατυχίες, σκεφτόμενοι: έτσι είναι η ζωή, αλλά, γιατί σε μένα;

Έτσι ούτε τη μεγάλη χαρά βιώνουμε με πληρότητα και με όλο μας το είναι, αλλά ούτε και τις μεγάλες προκλήσεις αποδεχόμαστε με όλα όσα αυτές εμπεριέχουν.
Αναλογιζόμενοι το «ύψος» και το «βάθος», ούτε σε βάθος ζούμε ούτε και σε ύψος, αφού μέσα μας η μεγάλη ευτυχία υποτιμάται και η μεγάλη δυστυχία, αποφεύγεται. Και τελικά τι απομένει να ζήσουμε; Σε μήκος. Στο επίπεδο δηλαδή του γνωστού και του δοκιμασμένου. «Αυτό ξέρω, αυτό εμπιστεύομαι».

Πολύ αργότερα όταν έρθει το πλήρωμα του χρόνου κι όλα αυτά έχουν περάσει, τα απόγεια και οι θύελλες έχουν καταλαγιάσει κι εμείς έχουμε πάρει αποστάσεις κι από τα δυο,  τότε κάνουμε τον απολογισμό. Διαπιστώνουμε με έκπληξη ίσως ότι, εκείνα που τότε είχαμε ονομάσει αρνητικά, δεν ήταν και τόσο ή τουλάχιστον είχαν και θετικές παραμέτρους. Όσο για εκείνα που θεωρήσαμε απλά ευχάριστες συγκυρίες είχαν πολύ μεγαλύτερη αξία από αυτή που τους είχαμε δώσει τότε ή πιθανόν, πολύ μικρότερη.

Μόνο που την ώρα του απολογισμού, παρά το ότι είμαστε σε θέση να διακρίνουμε την ουσία, έχουμε χάσει κάτι πολύ σημαντικό:
Την ίδια τη ζωή.
Το εκάστοτε τώρα.
Το συνειδητό βίωμα της ζωής, με τα ύψη και τα βάθη της.
Τον πλούτο του κάθε σήμερα.
Και διαπιστώνουμε ότι εκείνο που ήταν πάντα παρόν ήταν … το μήκος!

Ίσως μια βαθύτερη και πιο έγκαιρη αξιολόγηση και των δώρων αλλά και των δοκιμασιών, να μας προστάτευε από αυτό που ο καθένας θα απεύχονταν να πει κάποτε: «Τώρα πλέον είναι πολύ αργά».   


                                                                                     Από  Καρδιάς

Σάββατο 22 Σεπτεμβρίου 2012

Πάρε - δώσε ή μόνο….. δώσε;




Η αγάπη δεν είναι να λαμβάνεις
αλλά να προσφέρεις.

Η αγάπη δεν είναι να υπολογίζεις
αλλά να σκορπίζεις.

Η αγάπη δεν είναι να κρατάς για τον εαυτό σου
αυτό που έχεις
αλλά να μοιράζεσαι με τον διπλανό σου
τα όσα έχεις.

Η αγάπη δεν είναι ένα πάρε – δώσε
αλλά μόνο ένα  Δώσε.



Θα μπορούσε κάποιος να αναρωτηθεί:
«Ναι, αλλά για να έχω να δώσω, πρέπει από κάπου να πάρω».

Η απάντηση θα ήταν κάπως έτσι:
Αν δε δώσεις, μπορεί και να μην πάρεις. Αν όμως δώσεις, σίγουρα θα πάρεις.

Ξεκινάει από το Δίνω και ακολουθεί το Παίρνω. Όχι ανάποδα.


                                                                Από καρδιάς

                                                       






Τρίτη 18 Σεπτεμβρίου 2012

Η επιθανάτια εμπειρία της Ανίτα Μουρουτζι - βιντεο με ελληνικούς υπότιτλους

                       
Παρακολουθείστε το εξαιρετικά ενδιαφέρον βίντεο με την συνέντευξη της Ανίτα Μουρτζάνι απο τη Λίλου με ελληνικούς υπότιτλους.

Η Ανιτα Μουρτζάνι, ασθενής απο καρκινο σε τελικό στάδιο, όντας σε κώμα, πέρασε στην αλλη πλευρά και επέστρεψε πίσω.

Τα όσα είπε είναι κυριολεκτικά συναρπαστικά!!!!!












Πέμπτη 13 Σεπτεμβρίου 2012

Σε ύψος ή σε μήκος;



Άκουσα κάποτε μια ερώτηση που με εντυπωσίασε:

Θες να ζήσεις σε μήκος ή σε ύψος;

Τότε,  είπα αμέσως και χωρίς δεύτερη σκέψη: Σε Ύψος.
Καμιά αμφιβολία!



Πολύ αργότερα κατάλαβα τι συνεπάγετο αυτό το Ύψος…


Το Ύψος, τι ήθελε να πει;
«Έτοιμος για όλα!»


Και τι πήγαινε να πει:  Έτοιμος για όλα;
Όχι βέβαια εκείνο που είχα εγώ στο νου μου. Όχι τα υψηλά ύψη, αλλά τα χαμηλά βάθη. Οι υπερβάσεις έτσι όπως τις είχα φανταστεί, δε σήμαιναν – τουλάχιστον στη δική μου περίπτωση – το πέταγμα στους 7 ουρανούς, αλλά το απόλυτο γκρέμισμα των πάντων!

Τώρα, κοιτάζοντας τα ερείπια, δεν πιστεύω ακόμα στην ταχύτητα του γκρεμίσματος!! Το απόλυτο Ύψος κατόρθωσε να μετατραπεί σε απύθμενο βάθος… Γιατί, στην άλλη άκρη του εκκρεμούς του ύψους, βρίσκεται το βάθος.

Συνειδητοποιώ τώρα, πως, μεταξύ των άλλων, γκρεμίστηκαν και οι ψευδαισθήσεις που κουβαλούσα… Αφού, ακόμα και τα όνειρα, ψευδαισθήσεις είναι.

Και τώρα, βιώνοντας το βυθό που έφτασε το ύψος, μου θέτω ξανά την ερώτηση:

Πως θάθελες να ζήσεις τη ζωή σου: Σε μήκος ή σε ύψος;

Αν υποθέσουμε ότι θα ήθελα να ζήσω και πάλι το ύψος θα επέλεγα.



Ποια είναι η διαφορά του τότε με το τώρα;
Ότι τώρα γνωρίζω τι θα πει Ύψος.
Θα πει: Έτοιμος για Όλα.
Και το επιλέγω γνωρίζοντας πλέον.
Τουτέστιν, συνειδητά.


                                                                                                            Απο Καρδιάς

Σάββατο 8 Σεπτεμβρίου 2012

Οι όροι


                       http://www.youtube.com/embed/i7p1vAyX1no

  Συχνά οι όροι που θέτουμε σ' εκείνους που αγαπάμε είναι  αδυσώπητοι... Μόνο όταν χαλαρώσουμε αυτούς τους όρους, συνειδητοποιώντας ότι, μπορεί να μην  έχουμε για πάντα κοντά μας τους αγαπημένους μας , τότε και μόνο τότε, αρχίζουμε να τους αγαπάμε χωρίς όρους, αποκλειστικά και μόνο γι' αυτό που είναι και παύοντας να κρίνουμε αυτό που είναι

Όταν λέμε σε κάποιον « αγαπώ» είναι σα να του λέμε:
«Θα ζήσεις για πάντα».

Όσοι κατάφεραν να συνειδητοποιήσουν έγκαιρα ότι δεν υπάρχουν εγγυήσεις για τίποτα, πρόλαβαν να βιώσουν το μεγάλο δώρο της πληρότητας,  που είναι μοναδικό προνόμιο της ανιδιοτελούς αγάπης.

Τετάρτη 5 Σεπτεμβρίου 2012

Έμαθα

              Έμαθα να αντικαθιστώ:


v Το αρνητικό                       με το θετικό

v Την προσπάθεια                με το να επιτρέπω

v Την ταχύτητα                     με την βραδύτητα

v Το άγχος                            με το « χαλαρά»

v Τη σοβαρότητα                  με την ελαφρότητα και το γέλιο

v Το «βάρος»                       με την ανεμελιά

v Τον έλεγχο                         με την παράδοση

v Το παρελθόν και το μέλλον        με το Τώρα

v Τις σκέψεις πίεσης            με το «Έχει ο Θεός»

v Το «θα τα καταφέρω;»     με το « λάθος ερώτηση»….


Τρίτη 4 Σεπτεμβρίου 2012

Ν Α Ι σ ε ό λ α


Ποιος ο σκοπός της ζωής;   
Γιατί ζούμε;
Είναι η ζωή δώρο;

Ακόμα αναρωτιέμαι…

Ο σκοπός της ζωής είναι η ευτυχία;
Ο σκοπός της ζωής είναι η εμπειρία;
Ο σκοπός της ζωής είναι η Φώτιση;
Η συνειδητοποίηση του ποιος πραγματικά είμαι;

Μάλλον αυτό το τελευταίο είναι το πιο πιθανό: η ανακάλυψη του ποιος πραγματικά είμαι πέρα από αυτό που πιστεύω ότι ξέρω πως είμαι…
Και πως γίνεται αυτό; Φυσικά  μέσα από τις εμπειρίες που εμπεριέχει η ζωή μας. Τις καλές και τις κακές. Όλες.
Αν και, ουσιαστικά, μέσα από τις κακές – μέσα από τον πόνο – μαθαίνουμε, όσο κι αν αυτό δεν αρέσει σε κανέναν.

Ωστόσο ο πόνος ισοδυναμεί με την «δυνατότητα».
Η χαρά, η ευτυχία, όχι.
Η ευτυχία οδηγεί συχνά στην στατικότατα, τον εφησυχασμό και πολλές φορές τον εγωισμό.
Αντίθετα ο πόνος δίνει τη δυνατότητα σε προβληματισμούς και βαθύτερες αναζητήσεις καθώς κι ένα άνοιγμα προς την κατανόηση των άλλων. Και τελικά στην σύνδεσή μας με όλους και με όλα.

Συχνά  η ευτυχία μας  χωρίζει από τους άλλους και μας δίνει μια ψευδαίσθηση αυτάρκειας και πρόσκαιρης ικανοποίησης.

Πόσο μακριά από την αλήθεια είναι η πεποίθηση ότι αυτό  που έχουμε, η πηγή της ευτυχίας μας, θα κρατήσει για πάντα…

Όμως τελικά μόνο όταν αυτός ο ομφάλιος λώρος εκλείψει, ξεκινάς ν’ αναρωτιέσαι     ( και πάλι αν και εφόσον το κάνεις),  τι  είναι εκείνο που έχει πραγματική αξία, πραγματική ουσία στη ζωή.

Το κυνήγι της ευτυχίας;   Και μιλάμε πάντα για μια  προσωρινή κατάσταση αφού «τα πάντα ρει».
Η αποφυγή του πόνου; Ακόμα κι αν καταφέρεις να αποφύγεις κάθε δυσάρεστη κατάσταση, ποιο θα είναι το κέρδος; Θα έχεις ζήσει μια ζωή χλιαρή, αυτοπροστατευόμενος, από φόβο να βιώσεις εμπειρίες και να έχεις τη φυσική κατάληξη, τον πόνο, στο τέλος κάθε εμπειρίας. Δε θα έχεις ζήσει με πληρότητα τις ευκαιρίες που σου δόθηκαν μόνο και μόνο για να αποφύγεις τον πόνο που στη συνέχεια μπορεί να δημιουργήσει η διακοπή τους.

Έχω μια αίσθηση ότι έχουμε δει κάπως ανάποδα τα πράγματα. Το τι είναι καλό και τι κακό. Το τι μας κάνει καλό και τι κακό.
Η Σοφία δεν αποκτάται μέσα από το βόλεμα και την καλοπέραση…
Η καλοσύνη και η προσφορά στους άλλους – οι πραγματικές αξίες της ζωής – δεν έρχονται μέσα από την αναζήτηση του εύκολου κέρδους και της ευτυχίας.

Οι παλιοί έλεγαν: « Αν δεν πάθεις, δε θα μάθεις».
Αν και δε συμφωνώ εξ ολοκλήρου μ’ αυτή την αντίληψη διότι θα μπορούσες ενδεχομένως να μάθεις χωρίς να πάθεις, εντούτοις αν παρατηρήσουμε στο μεγαλύτερο μέρος των εμπειριών μας, μάθαμε αφού πάθαμε!
Μπορεί να γίνει κι αλλιώς. Αλλά η μάθηση μέσα από τη χαρά κι όχι μέσα από τον πόνο, ανήκει σ’ ένα άλλο επίπεδο επίγνωσης που δεν έχουμε κατακτήσει ακόμα, τουλάχιστον το μεγαλύτερο μέρος της ανθρωπότητας. Μόνο αν σκεφθούμε πόσο συχνά «έρχεται το μήνυμα» και πόσο σπάνια ή με πόση δυσκολία      «το λαμβάνουμε», θα αντιληφθούμε το λόγο για τον οποίο ο άνθρωπος μαθαίνει μέσω του πόνου κι όχι μέσω της ευτυχίας.

Λοιπόν;
Ποιος ο σκοπός της ζωής;
Γιατί ζούμε;
Είναι η ζωή ένα δώρο; Είναι πάντα ένα δώρο; Για όλους;
Κι αν είναι, ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος να αξιοποιήσει κανείς αυτό το δώρο;
Ονειρευμένος συνεχώς μια μακάρια διαρκή κατάσταση ικανοποίησης που κινδυνεύει να τον αποβλακώσει, ή…. ή… αποδεχόμενος το οτιδήποτε εμφανίζεται στη ζωή του;

Πόσο βαθύτερο εσωτερικό πλούτο μπορεί να προσφέρει ένα:
ΝΑΙ σε Όλα;




Σάββατο 1 Σεπτεμβρίου 2012

Καλό μήνα;


Όχι, αυτή τη φορά δε θα πω: Καλό μήνα!
Γιατί ελπίζοντας να είναι καλός ο μήνας, θα θυμώσω, θα λυπηθώ
και τέλος πάντων θα μου στοιχίσει
αν δεν βγει έτσι όπως τον περιμένω.

Αυτή τη φορά θα ευχηθώ:
Ο μήνας… ας είναι ένας μήνας ζωντανός
                   κι ας είναι ως έχει…

Κι επειδή ο μήνας από μόνος του δεν έχει ιδιότητες,
αλλά εμείς του τις προσδίδουμε,
μήνας ζωντανός
πάει να πει:

Βιώνω με πληρότητα κάθε στιγμή οτιδήποτε υπάρχει
χωρίς κρίσεις περί καλού και κακού.

Έτσι μπορώ επιτέλους να ελπίζω
ότι θα ζήσω με ζωντάνια, αμεσότητα και φρεσκάδα
καθετί
όχι όπως εγώ το θέλω
αλλά ως έχει…




                                                                                 Από καρδιάς